Θυμάμαι μια προσωπική εμπειρία, σε μια απόμερη περιοχή της δυτικής Κένυας. Φθάσαμε νύχτα στο σπίτι που πενθούσε. Το μικρό κοριτσάκι, χτυπημένο θανάσιμα απ΄ την ελονοσία, ήταν ξαπλωμένο σ΄ ένα μεγάλο κρεβάτι, σαν να κοιμόταν γαλήνια. "Ήταν τόσο καλό παιδί. Πρώτο με χαιρετούσε", ψιθύριζε αμήχανα ο συντετριμμένος πατέρας. Διαβάσαμε μια σύντομη νεκρώσιμη προσευχή κι είπα λίγα λόγια παρηγορητικά..
Μόνος στο δωμάτιο του σχολικού ξενώνα που μας φιλοξενούσε, στο φως της λάμπας πετρελαίου, μέσα στους ήχους της βροχής, όπως αυτή έπεφτε στα μπανανόφυλλα και τις τσίγκινες στέγες, αναπολούσα τη μέρα που πέρασε. Μακριά, μέσα στη νύχτα, ηχούσε το τύμπανο. Ήταν από το σπίτι που πενθούσε. Στην κόπωσή μου αναρωτήθηκα. Γιατί βρισκόμαστε εδώ;
Ήρθαν ανακατεμένες στη σκέψη μου τα διάφορα που λέγονται για την ιεραποστολή: κήρυγμα, αγάπη, εκπαίδευση, πολιτισμός, ειρήνη, ανάπτυξη. Απότομα, ένα φως άστραψε και αποσαφήνισε στην ομίχλη του κουρασμένου μυαλού την ουσία του ζητήματος: Φέρνετε το μήνυμα, την ελπίδα της Αναστάσεως. Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο έχει μοναδική αξία. Θα αναστηθή. Εδώ βρίσκεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τιμή κι ελπίδα. Χριστός Ανέστη! Τους μαθαίνετε να γιορτάζουν την Ανάσταση, μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας. Να την προγεύονται. Σαν σε φευγαλέο όραμα είδα την μικρή αφρικανίδα να με χαιρετάει πρώτη, όπως το συνήθιζε, βοηθώντας με να επισημάνω ακριβέστερα το κέντρο της χριστιανικής ιεραποστολής: Να μπολιάζεις τους ανθρώπους με την αλήθεια και την ελπίδα της Αναστάσεως. Να τους μαθαίνεις να τη γιορτάζουν! Μέσα στην Εκκλησία....
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος
(Απο το βιβλίο "Στην Αφρική")
Υάκινθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου