Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και τήν αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν 

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Χαίρε δι ης εγυμνώθη ο Άδης



χαίρε δι ης εγυμνώθη ο Άδης χαίρε δι ης ενεδύθημεν δόξαν

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Β. Νικηφόρωφ-Βόλγιν:Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ





Το κείμενο πού ακολουθεί, είναι γραμμένο από το ρώσο λόγιο (1901-1941), γόνο φτωχής οικογένειας της Τβέρ, που, μετά
την επανάσταση του 1917, κατέφυγε στην Εσθονία.



Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε, να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε
περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός
ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις).

Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και το 1938 «Το
οδοιπορικό ραβδί».



Ή επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από
τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει τη
δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητα του. 'Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο
«Αρχαία πόλη», πού από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως
της δημοσιότητας.



Το Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο, συλλαμβάνεται από τη μυστική
αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο
αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), οπού δικάζεται και καταδικάζεται σε
θάνατο.



Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού.
Αποκαταστάθηκε το 1991.




Το 1971 εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη μια επίτομη συλλογή δημοσιευμάτων του Β.
Νικηφόρωφ-Βόλγιν, στη ρωσική γλωσσά, με γενικό τίτλο «Το οδοιπορικό ραβδί». Ό
συγγραφέας αναπλάθει λογοτεχνικά, με απαράμιλλη ενάργεια και περιγραφική δύναμη,
αυθεντικές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά της εποχής του — εποχής
συνταρακτικής, «αποκαλυπτικής» για την πατρίδα του και την Εκκλησία της.



Φαίνεται πώς είχαν σχεδιάσει από καιρό να κάνουν
αντιπερισπασμό στη νυχτερινή ακολουθία της Αναστάσεως. Ολόκληρη τη Μεγάλη
Εβδομάδα ήταν αναρτημένα πλακάτ σ' όλα τα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία
της πόλης:





Όρθρος της Κομσομόλ!



Ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα!




Ελατέ να δείτε τη νέα κωμωδία του Αντώνη Ίζιουμωφ





Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ
ΦΡΑΚΟ






Στον κεντρικό ρόλο



Ο ηθοποιός του θεάτρου Μόσχας



Αλέξανδρος Ροστόβτσεφ.



Χείμαρρος ευφυολογίας! Τρελό γέλιο!







Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, η δημοτική μπάντα
πέρασε απ’ όλους τους δρόμους της πόλης, καλώντας το λαό στην παράσταση.
Μπροστά από τους οργανοπαίχτες πήγαινε ένας σωματώδης νεαρός με Ιερατική



αμφίεση και καλυμμαύχι. Κρατούσε ένα πλακάτ σαν
λάβαρο, οπού ήταν ζωγραφισμένος ο Χριστός με φράκο και ψηλό καπέλο! Στα
πλάγια βάδιζαν κομσομόλοι με αναμμένες δάδες. Όλη η πόλη είχε σηκωθεί στο
πόδι.






Πλήθος άρχισε να καταφθάνει στο θέατρο. Πάνω από την
κεντρική είσοδο του έγραφε με κόκκινα φωτεινά γράμματα: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΦΡΑΚΟ





Στη μεγάλη αίθουσα τα μεγάφωνα μετέδιδαν ραδιοφωνική
ομιλία από το σταθμό της Μόσχας με θέμα: «Ό αισχρός ρόλος του
χριστιανισμού στην Ιστορία των λαών». Όταν σταμάτησαν τα μεγάφωνα, η
χορωδία των κομσομόλων, με συνοδεία ακορντεόν, άρχισε να τραγουδάει:






Με την προσευχή δε βλέπω προκοπή.



Σβησμένο είναι το χέρι μου.



Δε θέλω, όχι, τον προφήτη Ηλία!




Δώστε μου το φως του Ηλία*!...





Το πλήθος ξέσπασε σε αλαλαγμούς, βρισιές και
χαχανητά. Έβαλαν τα χέρια στους γοφούς, έτριξαν τα δόντια, βρυχήθηκαν:






— Κι άλλο, παιδιά! Πιο άγρια! Βαράτε!...





... Τρεις γριές ψωμολυσσιάρες




Δυο σαρακιασμένοι γέροι



Άδειο, άδειο το εκκλησάκι



Δεν μαζεύει πια πεντάρα!...






— Πιο δυνατά! Δώστε του! Πιο ζωντανά!





...Αχ, αυγουλάκι μου



δεν έχεις τσουγκριστεί




Με πόσες θεϊκές κουταμάρες έχουμε ποτιστεί!...



— Πιό-δυ-να-τά! Καί-πιό-σκλη-ρά!





Πλησίαζαν μεσάνυχτα.






Από τη μικρή εκκλησούλα, πού ήταν κοντά στο θέατρο,
βγήκαν οι πιστοί για την τελετή της Αναστάσεως. Σκοτάδι. Οι άνθρωποι δεν
ξεχωρίζουν — μονάχα οι φλογίτσες των κεριών, πού τρεμόπαιζαν και
προχωρούσαν αργά-αργά.




«Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι
υμνούσιν εν ουρανοίς...»







Σαν είδαν τη λιτανεία οι κομσομόλοι, ξελαρυγγιάστηκαν
στα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα.





Το 'στησαν πάλι στο τραγούδι:






Έ, συ, μηλαράκι μου, κυλίσου



Ό δρόμος είναι γλιστερός



Παράσυρε όλους τους αγίους




Πάσχα των κομσομόλων.





Οι φλόγες των κεριών ήταν τώρα ακίνητες μπροστά στην
είσοδο του ναΐσκου.


Από κει ήρθε η απόκριση στο τραγούδι των κομσομόλων:






«Χριστός ανέστη εκ νεκρών



θανάτω θάνατον πατήσας



καί τοις εν τοις μνήμασι




ζωήν χαρισάμενος»!





Ή μεγάλη αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη κόσμο. Ή
παράσταση άρχισε... Πράξη πρώτη:






Πάνω στη σκηνή είχαν αναπαραστήσει το ιερό ενός ναού.
Στην υποτιθέμενη αγία τράπεζα βρίσκονταν μπουκάλια με κρασί και μεζέδες.
Ολόγυρα, σε ψηλά καθίσματα — αυτά πού έχουν στα μπαρ — ήταν καθισμένοι οι
ηθοποιοί, ντυμένοι με Ιερατικά άμφια. Τσούγκριζαν και έπιναν με άγια
ποτήρια. Κάποιος άλλος, με διακονικό στιχάρι, έπαιζε φυσαρμόνικα. Στο
πάτωμα κάθονταν σταυροπόδι μερικές τάχα καλόγριες κι έπαιζαν χαρτιά.





Οι θεατές έσκαγαν στα γέλια.






Κάποιος ζαλίστηκε. Την ώρα πού τον έβγαζαν από την
αίθουσα, βρυχιόταν σαν θηρίο, γελώντας αγρία και κουνώντας το κεφάλι, μα
έχοντας το βλέμμα πάντα καρφωμένο στη σκηνή, οι παράξενοι μορφασμοί του
χλωμού προσώπου του προκάλεσαν περισσότερο γέλιο...





Στο διάλειμμα οι υπεύθυνοι της παραστάσεως έλεγαν:






— Όσα είδατε είναι μόνο τα λουλούδια, καρποί θα
'ρθουν σε λίγο! Περιμένετε... Στη δεύτερη πράξη θα βγει ο Ροστόβτσεφ, και
τότε πραγματικά θα τρελαθείτε!...





Πράξη δεύτερη:






Ό διάσημος ηθοποιός παρουσιάστηκε στη σκηνή κάτω από
θύελλα ζητωκραυγών και χειροκροτημάτων. Φορούσε μακρύ, λευκό χιτώνα και
στα χέρια του κρατούσε χρυσό Ευαγγέλιο. Παρίστανε το Χριστό. Σύμφωνα με το
έργο, έπρεπε να διαβάσει δυο στίχους — μονό δυο στίχους — από τους
Μακαρισμούς. Πλησίασε αργά, με ιεροπρέπεια, σ' ένα αναλόγιο και ακούμπησε
το Ευαγγέλιο. Με τη βαθιά, κυματιστή φωνή του αναφώνησε:





- Πρόσχωμεν!






Στην αίθουσα ξαφνικά βασίλεψε απόλυτη σιωπή.





Ό Ροστόβστεφ άνοιξε το Ιερό βιβλίο και άρχισε να
διαβάζει:






— Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν
η βασιλεία των ουρανών…Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται...





Στο σημείο αυτό έπρεπε να σταματήσει. Εδώ ακριβώς θα
απάγγελλε έναν φοβερό, χλευαστικό, βλάσφημο μονόλογο, πού θα τελείωνε με
τη φράση: "Φέρτε μου το φράκο και το καπέλο!"






Δεν έγινε όμως αυτό!





Ό ηθοποιός απροσδόκητα σωπαίνει. Και η σιωπή του
κρατάει τόσο πολύ, πού από τα παρασκήνια αρχίζουν ν' ανησυχούν. Του
υπαγορεύουν τα λόγια πού έπρεπε να πει, του κάνουν απεγνωσμένα νοήματα...
αυτός όμως στέκεται σαν μαρμαρωμένος. Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν
καταλαβαίνει τίποτα.






Τέλος, σε μια στιγμή, συνταράζεται ολόκληρος. Με
τρομαγμένο βλέμμα κοιτάζει το ανοιχτό Ευαγγέλιο. Τα χέρια του τραβάνε
σπασμωδικά το χιτώνα. Το πρόσωπο του αλλοιώνεται. Στυλώνει τα μάτια στο
βιβλίο και αρχίζει πρώτα να ψιθυρίζει κι έπειτα να διαβάζει όλο και πιο
δυνατά:





— Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την
δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται. Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί
ελεηθήσονται...






Είναι απίστευτο: Στο θέατρο, πού πριν από λίγο το
δονούσαν οι βλαστήμιες και οι εμπαιγμοί, επικρατεί τώρα νεκρική σιγή. Και
μέσα σ' αυτή τη σιγή κυκλοφορούν, σαν τις πασχαλινές λαμπάδες ολόγυρα στην
εκκλησία, τα λόγια του Χρίστου:





— Υμείς έστε το φως του κόσμου... αγαπάτε τους
εχθρούς υμών... προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς καΐ διωκόντων
υμάς...




Ό Ροστόβτσεφ διάβασε αργά και καθαρά ολόκληρο το
πέμπτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον ευαγγελίου, και κανένας δεν κουνήθηκε,
κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε. Μήπως η Ιερόσυλη μεταμόρφωση του ηθοποιού είχε
αποκαταστήσει μπροστά στα μάτια τους — όπως, άλλωστε, και στου ίδιου τα
μάτια — τη γκρεμισμένη εικόνα του ζωντανού Κυρίου;...





Στα παρασκήνια ακούγονταν δυνατοί ψιθυρισμοί και
νευρικοί βηματισμοί. Δεν είναι δυνατόν! Θ’ αστειεύεται ο Ροστόβτσεφ!
Κάποιο κόλπο σκαρώνει! Να, τώρα, οπού να 'ναι, μ’ ένα χτύπημα στα γόνατα,
με δυο του λέξεις, θα ξεσηκώσει το κοινό! θα τους κάνει να χτυπιούνται!...






Μα στη σκηνή έγινε κάτι ακόμα πιο απροσδόκητο, πού
έκανε αργότερα ολόκληρη τη χώρα να το συζητάει:




Ό Ροστόβτσεφ σχημάτισε μ’ ευλαβική
επίδεκτικότητα πάνω στο σώμα του το σημείο του σταυρού, και είπε:






- Μνήσθητί μου. Κύριε, όταν έλθης εν τη
βασιλεία σου!...






Κάτι ακόμα πήγε να πει, αλλά τη στιγμή εκείνη
κατέβασαν την αυλαία. Μετά από λίγα λεπτά, μια νευρική φωνή ανακοίνωσε από
τα μεγάφωνα:


— Λόγω ξαφνικής ασθένειας του
συντρόφου Ροστόβτσεφ, η σημερινή θεατρική παράσταση ματαιώνεται!



* Υπονοούν
τον Λένιν, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Ηλίας.




Διαβάστε ολόκληρο το βιβλίο στο όμορφο blog misha: Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Στήν εικόνα της εις Άδου Καθόδου του Χριστού



Σε όλες δε τις εικόνες, όπου αγιογραφείται ο Χριστός, φαίνεται η ιλαρότητά Του, η ανέκφραστη φιλανθρωπία Του, η αγάπη Του για τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι γεμάτος αγάπη και στοργή. Στήν εικόνα της εις Άδου Καθόδου του Χριστού ο αγιογράφος δείχνει την δύναμη του Χριστού, αλλά και το στοργικό Του βλέμμα για τον άνθρωπο, καθώς επίσης δείχνει την τρυφερότητα με την οποία πιάνει το χέρι του Αδάμ και της Εύας και τους ελκύει προς τα άνω, δηλαδή τους σώζει με την πανσθενουργό δύναμή Του, αλλά και την ανέκφραστη τρυφερότητά Του. Δεν είναι Θεός οργής, μίσους και βίας, όπως θέλουν μερικοί να Τον παρουσιάζουν, ούτε σαδιστής Πατέρας, όπως μερικοί Τον αισθάνονται από δικές τους ενοχικές καταστάσεις, αλλά ο ιλαρός, ο φιλάνθρωπος και ο φιλόστοργος Θεός που αγαπά υπερβολικά τον άνθρωπο και φθάνει ακόμη και μέχρι τον άδη για να τον συναντήση, είναι ο ιατρός που θεραπεύει το βαθύ τραύμα του ανθρώπου και όχι ο δικαστής και εισαγγελέας που απαγγέλλει κατηγορίες.


Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Μωσής τω καιρώ της εγκρατείας


Μωσής τω καιρώ της εγκρατείας, νόμον εδέξατο και λαόν απεσπάσατο. Ηλίας νηστεύσας ουρανούς απέκλεισε. Τρεις δε παίδες αβραμιαίοι τύρρανον παρανομούντα δια νηστείας ενίκησαν. Δι'αυτής και ημάς Σωτήρ αξίωσον της αναστάσεως τυχείν, ούτω βοώντας: Άγιος ο Θεός,άγιος Ισχυρός,άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Η Ανάσταση, ελπίδα κόντρα σε κάθε λογική...!


Λοιπόν, ας αφήσουμε τα δήθεν κι ας πούμε την αλήθεια με κάθε επίγνωση. Θάνατος, θάνατος, θάνατος. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η αλήθεια μου, η αλήθεια σου, η αλήθεια αυτού του κόσμου.

Όλος ο τρόμος, όλη η αγωνία, όλη η ανυπομονησία μας εκεί οφείλεται. Όλη η προσπάθειά μας, ένας αγώνας να καθυστερήσουμε το τέλος, την εκμηδένιση.

Ο θάνατος γεννά το φόβο, τον πόνο, την πείνα, την αρρώστια, την απόγνωση. Εκεί είναι για τα ανθρώπινα μέτρα το τέλος κάθε ελπίδας…

Αλλά ελπίδα υπάρχει μόνο για το ανθρωπινως αδύνατο. Μόνο εκεί που το αδύνατο μπορεί να ψηλαφηθεί και να πραγματωθεί. Μόνο όταν οι στείρες γεννούν, οι εκ γενετής τυφλοί αναβλέπουν και οι νεκροί ανασταίνονται. Μόνο όταν η Παρθένος συλλαμβάνει και ο τριήμερος Νεκρός αδειάζει τους τάφους. Μόνο όταν το μαρτύριο γίνεται πανηγύρι και η θανάτωση χαρά.

Πέρα από κάθε λογική, εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Ελπίδα για ανάσταση, για Καινή Κτίση, όχι για διαιώνιση, όχι για αναπαραγωγή, όχι για «αιώνια μνήμη».

«Η ελπίς των δικαίων αθανασίας πλήρης»

Άντε συγκατάδικοι! Ψηλά το κεφάλι, κόντρα σε κάθε λογική η ελπίδα, Χριστός Ανέστη!

Μανώλης Παντερής,


xfe

Καλή Ανάσταση ή Καλό Πάσχα;



του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Ασφαλώς η δεύτερη ευχή είναι θεολογικά ακριβέστερη, δηλαδή «καλό Πάσχα», όπως θα φανεί στη συνέχεια, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν πρέπει να λέγεται η πρώτη ή ότι επιβάλλεται μόνο η δεύτερη.

Πάντως, αν δεν κάνω λάθος, «καλή Ανάσταση» λέγεται συνήθως, όταν έχει πλησιάσει πάρα πολύ η Κυριακή του Πάσχα, και πρόκειται σε λίγο χρόνο να ακουσθεί το «Χριστός Ανέστη» ενώ «καλό Πάσχα» λέγεται συνήθως, όταν αργεί ακόμη να έρθει το Πάσχα.

Όποια όμως ευχή από τις δύο και αν πει κανείς, εάν εννοεί με αυτή να φτάσουν και να περάσουν καλά τη συγκεκριμένη ημέρα του Πάσχα, δηλαδή χωρίς προβλήματα, με υγεία, με χαρά και ωραία φαγητά, δεν τίθεται θέμα για το ποια από τις δύο ευχές είναι θεολογικά ακριβέστερη. Και οι δύο είναι καλές και ακριβέστατες, γιατί εύχονται το ίδιο, και μάλιστα καλό πράγμα, που κανείς δε θα ευχόταν στον άλλον κάτι αντίθετο. Είναι όπως λένε «καλά Χριστούγεννα», «καλή Πρωτοχρονιά», «καλή Πρωτομαγιά», «καλές απόκριες» κλπ, δηλαδή να περάσουμε καλά αυτές τις γιορτές.

Αν όμως πρόκειται για τη σημασία των λέξεων Ανάσταση και Πάσχα, και όχι απλώς και μόνο για το πώς θα περάσει κανείς την ημέρα της γιορτής της Ανάστασης του Κυρίου, δηλαδή του Πάσχα, τότε τίθεται θέμα για το ποια ευχή από τις δύο είναι θεολογικά ακριβέστερη. Ας αναφερθούμε λοιπόν τώρα και στη σημασία των λέξεων Ανάσταση και Πάσχα. Όπως είναι γνωστό, η λέξη Πάσχα στο Χριστιανισμό σημαίνει πέρασμα και διάβαση από το θάνατο στη ζωή, από το σκοτάδι στο φως και από τη δουλεία της αμαρτίας στην ελευθερία του Αγίου Πνεύματος. Αυτό το πέρασμα πραγματοποιείται με την Ανάσταση του Κυρίου, ως αποκορύφωμα του όλου απολυτρωτικού Του έργου, και γι’ αυτό η Κυριακή που γιορτάζεται η Ανάστασή Του λέγεται Πάσχα. Όμως αυτό το πέρασμα για τον κάθε πιστό, συνοδεύεται από εμπόδια, προβλήματα, σταυρό και θλίψεις, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων, «ότι διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού». (Πρ.ιδ’, 22 ).

Από τα παραπάνω, και όχι μόνο, φαίνεται ότι είναι σωστό και θεολογικά ακριβές να εύχονται οι πιστοί αυτό το πέρασμα, με όλες τις δυσκολίες του, να είναι καλό, δηλαδή χωρίς πειρασμούς. Αυτό λοιπόν ακριβώς κάνουν, και αυτό πρωτίστως πρέπει να εννοούν, όταν λένε «καλό Πάσχα», αφού Πάσχα σημαίνει πέρασμα, και μάλιστα πέρασμα ζωής, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.

Αλλά, ας δούμε τώρα, γιατί είναι θεολογικά ακριβέστερη η ευχή «καλό Πάσχα» από την ευχή «καλή Ανάσταση». Ύστερα από τα παραπάνω, δε χρειάζονται πολλά λόγια για το θέμα αυτό παρά μόνο τα εξής, και είναι αρκετά. Η πνευματική ανάσταση των πιστών, την οποία υπονοεί και η ευχή «καλή Ανάσταση», είναι από το Θεό καλή και ως εκ τούτου δε γίνεται καλή ή καλλίτερη με την ευχή. Το ίδιο ισχύει π. χ. και με την ευχή «Καλά Χριστούγεννα», με την οποία δεν γίνονται τα Χριστούγεννα καλά ή καλλίτερα από ό, τι είναι.

Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και για το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, αφού γι’ αυτό χρειάζεται και ο καλός αγώνας των πιστών, και κατά συνέπεια χρειάζεται και η ευχή «Καλό Πάσχα» για να είναι αυτό το πέρασμα καλό, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.

Πάντως, αν δεν του κάνει κόπο, μπορεί κανείς να λέει και τα δύο, δηλαδή, «Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα», και ο άλλος όπως και αν το πάρει, για καλό θα το πάρει. Καλή Ανάσταση λοιπόν και καλό Πάσχα. Αμήν.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Tελικός προορισμός: Πάσχα


Για μια ακόμη φορά εισερχόμαστε, με τη χάρη του Θεού, στο λειτουργικό χρόνο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τούτη η ευλογημένη περίοδος ξεκινά με την Καθαρά Δευτέρα και φθάνει ως το Σάββατο του Λαζάρου. Σ΄αυτήν την περίοδο προστέθηκε και η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα με τα σωτήρια Πάθη και την ένδοξη Ανάσταση του Δεσπότου Χριστού.
Η Τεσσαρακοστή είναι μία περίοδος προετοιμασίας και πνευματικών αγώνων των πιστών. Μία περίοδος προετοιμασίας για την Μεγάλη Εορτή του Πάσχα. Η Εκκλησία μας, μέσω αυτής της περιόδου με πολύ σοφία και αγάπη μας χειραγωγεί και μας ανεβάζει σιγά σιγά προς τις Άγιες ημέρες των Παθών και της Αναστάσεως του Κυρίου. Η Αγία μας Εκκλησία ως μητέρα και τροφός και παιδαγωγός, μας ετοιμάζει για την εορτή των εορτών και την πανύγηρι των πανυγήρεων, με όλα τα μυσταγωγικά της μέσα, όπως το Μέγα Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου , τη θεία Λειτουργία των προηγιασμένων Δώρων, το Άγιο Ευχέλαιο.
Παράλληλα η περίοδος αυτή είναι ο ιερός και αγιασμένος καιρός της μετανοίας. Είναι δηλαδή η περίοδος ελέγχου της συνειδήσεώς μας. Είναι η περίοδος που πρέπει να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε. Είναι η περίοδος που μας προσφέρεται για να γίνουμε αθλητές, μέσα από την προσωπική πνευματική εξορία στην οποία οδηγήσαμε τον εαυτό μας. Είναι σχολείο μετανοίας, στο οποίο ο καθένας από εμάς εισέρχεται ελεύθερα για να εμβαθύνει στην πίστη και να αλλάξει οντολογικά τη ζωή του. Είναι η περίοδος που πρέπει ειλικρινά να μετανοήσουμε και να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας.
Ταυτόχρονα είναι περίοδος νηστείας και προσευχής. Τούτα τα δύο όπλα χρειάζεται ο άνθρωπος για να κατορθώσει, σύμφωνα με τον αδιάψευστο λόγο του Κυρίου, να νικήσει το γένος των δαιμόνων. Η νηστεία είναι ένας τρόπος σωματικής και πνευματικής ασκήσεως. Με την νηστεία νικούμε τα πάθη, κάνουμε πιο ανάλαφρη την ψυχή μας και η προσευχή μας γίνεται πιο δυνατή. Με την νηστεία , σύμφωνα με τον Μ. Βασίλειο, μας δίδεται η ευκαιρία να αυξήσουμε την ελεημοσύνη και έτσι να πολλαπλασιάσουμε τους καρπούς της αρετής και να συναντήσουμε αγαπητικά τον πάσχοντα αδελφό μας.
Με την προσευχή ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Θεό δημιουργό του και ταυτόχρονα διορθώνει τον πλανεμένο λογισμό του. Με την προσευχή γίνεται καρποφόρα γη η καρδιά του ανθρώπου. Με την προσευχή θεραπεύονται οι ασθένειες της ύπαρξής μας.
Εάν ο άνθρωπος δεν προσπαθήσει, εάν δεν ασκηθεί, εάν δεν αγωνισθεί δεν θα αποκτήσει ποτέ την πνευματική ζωή. Νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη και εξομολόγηση, είναι τα αθλήματα στα οποία καλούμαστε να αγωνισθούμε κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Κι όλα αυτά πρέπει να στεφανωθούν με το στεφάνι της αγάπης, της συγνώμης, και της αγαθοποιίας.
Η Εκκλησία μας ανοίγει την ευλογημένη πύλη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που έχει τελικό προορισμό το Πάσχα, ακριβώς για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την μία και μοναδική αμαρτία, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος : «την αδιαφορία μας προς τον Αναστημένο Χριστό.» Ας διαβούμε αυτήν την πύλη και ας συναντήσουμε στο τέλος του δρόμου τον Αναστημένο Χριστό.


IMΦΝΘ

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Αληθινή και όχι ψευτικη χαρά


"Ἀληθινὴ κι᾿ ὄχι ψεύτικη χαρὰ νοιώθει μονάχα ὅποιος ἔχει τὸν Χριστὸ μέσα του, κ᾿ εἶναι ταπεινός, πρᾶος, γεμάτος ἀγάπη. Ἀληθινὴ χαρὰ ἔχει μονάχα ἐκεῖνος ποὺ ξαναγεννήθηκε στὴν ἀληθινὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Κι᾿ αὐτὴ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βγαίνει ἀπὸ καρδιὰ ποὺ πονᾶ καὶ θλίβεται γιὰ τὸν Χριστό, καὶ βρέχεται ἀπὸ τὸ παρηγορητικὸ δάκρυο τὸ ὁποῖο δὲν τὸ γνωρίζουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, κατὰ τὸν ἅγιο λόγο ποὺ εἶπε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται» (Ματθ. ε´ 4), «Καλότυχοι ὅσοι εἶναι λυπημένοι, γιατὶ αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦνε.» Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει: «Καλότυχοι ὅσοι κλαῖτε τώρα, γιατὶ θὰ γελάσετε.» (Λουκ. στ´ 21). Ὅποιος λυπᾶται καὶ ὑποφέρνει γιὰ τὸν Χριστό, πέρνει παρηγοριὰ οὐράνια καὶ εἰρήνη ἀθόλωτη. Παράκληση δὲν θὰ πεῖ παρακάλεσμα, ἀλλὰ παρηγοριά. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδὴ Παρηγορητής, ἐπειδὴ ὅποιος τὸ πάρει, παρηγοριέται σὲ κάθε θλίψη του καὶ βεβαιώνεται καὶ δὲν φοβᾶται τίποτα. Κι᾿ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα ποὺ δέχεται μυστικά, τὸν κάνει νὰ χαίρεται πνευματικά. Καὶ πάλι λέγει ὁ Κύριος παρακάτω στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία: «Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ,» (Ματθ. ε´ 11). Καὶ κατὰ τὸν μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.» (Ἰω.ιστ´ 20). Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ τὰ λένε χαρὲς οἱ ἄνθρωποι, δὲν εἶναι ἀληθινὲς χαρές· μιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ χαρά, τούτη ἢ ἡ πονεμένη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ξαγοράζεται μὲ τὴ θλίψη, γιὰ τοῦτο κι᾿ ὁ Κύριος τη λέγει «πεπληρωμένη», δηλ. τέλεια, ἀληθινή, σίγουρη. (Ἰω. ιστ´ 25). Κι᾿ ὁ ἅγιος Παῦλος στὶς Ἐπιστολές του λέγει πολλὰ γι᾿ αὐτὴ τὴ βλογημένη θλίψη ποὺ εἶναι συμπλεγμένη μὲ τὴ χαρά: «Ἡ λύπη γιὰ τὸν Θεό, λέγει, φέρνει ἀμετάνοιωτη μετάνοια γιὰ τὴ σωτηρία (δηλ. ἡ λύπη ποὺ νοιώθει ὅποιος πιστεύει στὸν Θεό, κάνει ὥστε ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος νὰ μετανοιώσει καὶ νὰ σωθεῖ, χωρὶς νὰ ἀλλάξει γνώμη καὶ νὰ γυρίσει πίσω στὴν ἁμαρτία), ἐνῶ ἡ λύπη τοῦ κόσμου φέρνει τὸν θάνατο.» (Κορινθ. Β´, ζ´ 10). Κι᾿ ἀλλοῦ λέγει πὼς οἱ χριστιανοὶ φαίνουνται στοὺς ἀσεβεῖς πὼς εἶναι λυπημένοι, μὰ στ᾿ ἀληθινὰ χαίρουνται: «ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες,» (Κορινθ. Β´, στ´ 10). Ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν παντοτινὴ χαρὰ φτερωμένος ὁ ἅγιος Παῦλος, γράφει ὁλοένα στοὺς μαθητάδες του: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε!» (Φιλιπ. δ´ 4). «Πάλιν χαρῆτε.» (Φιλιπ. β´ 28). «Πάντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε´ 16). «Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Β´ ζ´ 16).
Φ.Κόντογλου

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Πώς θα αλλάξουν τα αναστημένα σώματα κατά την Δευτέρα Παρουσία;


 

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

"Μαρτυρία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, στον οποίον ο Θεός αποκάλυψε πώς θα αλλάξουν τα υλικά σώμάτα και θα αφθαρτοποιηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού! Το κείμενο λήφθηκε από το βιβλίο: "Άγιος Συμεών Ο Νέος Θεολόγος", ο βίος του Αγίου, από τον Νικήτα Στηθάτο, κριτική έκδοση του Αρχιμ Συμεών Κούτσα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 189-193".


Μια μέρα, καθώς προσευχόταν (ο Άγιος Συμεών) με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του το φως εκείνο που του εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.

Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας που του προξενούσε η παρουσία του. Παράλληλα έβλεπε ότι το ίδιο φως κατά τρόπο θαυμαστό ήρθε σε επαφή με το σώμα του και σιγά-σιγά διαπερνούσε τα μέλη του. Η έκπληξη αυτής της οπτασίας τον απομάκρυνε από την προηγούμενη θεωρία και τον έκανε να αισθάνεται μόνο αυτό το εξαίσιο πράγμα που συνέβαινε μέσα του. Έβλεπε, λοιπόν, ότι το φως εκείνο σιγά-σιγά εισχωρούσε σ’ ολόκληρο το σώμα του, την καρδιά και τα έγκατά του και τον έκανε ολόκληρο σαν φωτιά και φως. Και όπως προηγουμένως το οίκημα, έτσι και τώρα τον έκανε να χάσει την αίσθηση του σχήματος, της θέσεως, του βάρους και την μορφής του σώματος και σταμάτησε κα κλαίει. Τότε ακούει μια φωνή από το φως να του λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αποφασισμένο ν’ αλλάξουν οι Άγιοι που θα ζουν και θα βρίσκονται ακόμη εδώ κατά την ώρα της έσχατης σάλπιγγας, κι έτσι μεταμορφωμένοι θ’ αρπαγούν, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος».

Για πολλές ώρες όντας ο μακάριος σ’ αυτήν την κατάσταση, ανυμνώντας μυστικά και ακατάπαυστα το Θεό και κατανοώντας τη δόξα που τον περιέβαλλε και την αιώνια μακαριότητα που πρόκειται να δοθεί στου Αγίους, άρχισε να σκέφτεται και να μονολογεί μέσα του: «Άραγε θα ξαναγυρίσω πάλι στην προηγούμενη κατάσταση του σώματος μου ή θα ζήσω έτσι συνέχεια;» Μόλις έκανε τη σκέψη αυτή, αμέσως αισθάνθηκε να περιφέρει το σώμα του σαν σκιά ή σαν πνεύμα. Καταλάβαινε ότι είχε γίνει, όπως είπαμε, ολόκληρος με το σώμα του φως χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και άυλο. Και το μεν σώμα του το αισθανόταν ότι υπάρχει, πλην όμως χωρίς υλικές διαστάσεις και σαν πνευματικό. Αισθανόταν δηλαδή να μην έχει καθόλου βάρος ή όγκο κι απορούσε βλέποντας τον εαυτό του που είχε σώμα να είναι σαν ασώματος. Και το φως που λαλούσε μέσα του, όπως και προηγουμένως, του έλεγε και πάλι: «Τέτοιοι θα είναι μετά την ανάσταση στον μέλλοντα αιώνα όλοι οι άγιοι περιβλημένοι ασωμάτως με σώματα πνευματικά ή ελαφρότερα και λεπτότερα και πιο αιθέρια ή παχύτερα και βαρύτερα και πιο γεώδη, από τα οποία θα καθορισθεί για τον καθένα η στάση και η τάξη και η οικείωση με το Θεό».

Αυτά όταν άκουσε ο θεοπτικότατος και θεόληπτος Συμεών κι αφού είδε το ανέκφραστο θεϊκό φως κι ευχαρίστησε τον Θεό, που δόξασε το γένος μας και το έκανε μέτοχο της θεότητας και της βασιλείας Του, ξαναγύρισε πάλι στον εαυτό του και βρέθηκε ξανά μες στο κελί του στην προηγούμενη ανθρώπινη φυσική κατάσταση. Όμως με όρκους διαβεβαίωνε εκείνους με τους οποίους είχε θάρρος και φανέρωνε τα μυστικά του, ότι «για πολλές ημέρες αισθανόμουν αυτή την ελαφρότητα του σώματος χωρίς να καταλαβαίνω καθόλου ούτε κόπο, ούτε πείνα, ούτε δίψα».

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

"Εύχομαι στην δική σας ανάσταση...και σας παρακαλώ να εύχεστε και για την δική μου"


γέρων Ιωσήφ Αγιορείτης


...Λοιπόν “επί Σταυρού τας αχράντους σου χείρας εξέτεινας Κύριε, επισυνάγων πάντα τα έθνη κράζοντα, Κύριε δόξα σοι”...Άπλωσες τις παλάμες σου, Κύριε μου στο σταυρό. Και τι έκανες?... Να λέει, μέσα σ' αυτή την νοητή αγκαλιά έβαλα όλα τα έθνη. Όλους ήθελε να τους σώσει!

Εδώ έχουμε το κλειδί το νοητό του παραδείσου...Μάλιστα έψαχνα ένα κλειδί που να έχει πάνω του το γράμμα Π και αυθημερόν το βρήκα.... Όπως και ο ληστής αυθημερόν μπήκε. Σε μια μέρα μπήκε στον παράδεισο! Και τι δεν είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος! Αλλά πως μπήκε στον παράδεισο? Την απάντηση την δίνει – μεγάλη Πέμπτη?, μεγάλη Παρασκευή?- ένα δίστιχο και λέει “Βαλών ο ληστής κλείδα το Μνήσθητί μου”. Νοητό κλειδί για την πόρτα του παραδείσου, είναι το μνήσθητί μου.. Έτσι να λέμε κι εμείς και να χουμε την επίγνωση του ληστή, του τελώνη...Ο οποίος, γιατί έχουμε και τον φαρισαίο... που έλεγε: τα κάνω όλα, ότι μου έχεις πει Θεέ μου, δεν μου λείπει τίποτα, το ένα δέκατο το δίνω το δίνω για ελεημοσύνη, νηστεύω λέει το Σαββάτο και δεν είμαι σαν τους λοιπούς...άρπαγες, μοιχοί. Κι έδειξε τον τελώνη, ο οποίος και άρπαγας ήταν και μοιχός όπως φαίνεται.Αυτός λέει, κάτω. Ο τελώνης χτύπαγε και κείνος το στήθος του και δεν είχε λέει την δύναμη ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Εν τούτοις δικαιώθηκε στο τέλος....
Ξεφτίλισε ο Χριστός τον παράδεισο βάζοντας μέσα ληστές, τελώνες, πόρνες. Έτσι λέει ο κόσμος. Μα λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Λάθος! Τον καλό γιατρό, πότε τον θαυμάζουμε? Όταν θεραπεύει ανίατες ασθένειες. Έτσι λοιπόν στην περίπτωση του Χριστού μας, τον θαυμάζουμε γιατί θεράπευσε τα ανίατα ψυχικά τραύματα του τελώνη, του ληστή, της πόρνης...Έτσι, αναβάθμισε τον παράδεισο, θα λέγαμε...
Και να χουμε τον νου μας, γιατί κάποια στιγμή στο θέατρο της ζωής κλείνει η αυλαία.
Βρε καλόγερε! Μεγάλη Παρασκευή μας τα κανες όλα! Πω πω πω! Μαυρίλα ε?
Δεν έχεις να μας πεις κάτι χαρούμενο?
Βεβαίως κι έχω. Ένα τελευταίο και τέλειωσα.. Έχω εδώ λίγο στάρι...Ρωτάνε κάποιοι. Πως θα αναστηθούν τα σώματα? Οι νεκροί? Είναι δυνατόν να αναστηθεί το σώμα? Αφού πέθανε, πως να αναστηθεί? Κι απαντάει ο απόστολος Παύλος: Εσύ εκείνο που σπέρνεις, δεν πεθαίνει πρώτα για να αναστηθεί και να μας δώσει εκατονταπλάσιο καρπό? Έτσι κι εμείς. Είναι μια απ' τις εναλλαγές της ζωής μας. Σπέρμα, έμβρυο, μικρό παιδί, πιθανόν γέρων...Γιατί έχουμε είπαμε, πρόωρους θανάτους.
Πάντως όλοι στον τάφο και μετά η ανάσταση. Λοιπόν, η άνοιξη έχει να μας αποδείξει πολλές νεκραναστάσεις, κλήματα, μυγδαλιές, ροδακινιές. Πεθαμένα είναι το χειμώνα, την άνοιξη ανασταίνονται. Και λέμε δίνετε στάρι στις κηδείες και τα μνημόσυνα γιατί λέμε μην τους κλαίτε, δεν τους πήγαμε σε νεκροταφείο, αλλά τους πήγαμε σε κοιμητήριο. Είναι λάθος να λέμε νεκροταφεία. Λοιπόν έχει ένα ωραίο παράδειγμα αναστάσεως: "όπως εάν κάποιος δεν θα καταδέχετο να βάλει στη στη φωτιά, για ψήσιμο, πήλινο σκεύος που ράγισε, προτού θεραπεύσει το ελάττωμά του δια της ανακατασκευής του”... Ένα πήλινο σκεύος, ράγισε πριν το βάλουμε στη φωτιά, πριν να σφίξει, δηλαδή είναι πηλός ακόμη, τότε το παίρνει ο αγγειοπλάστης και το ξαναπλάθει απο την αρχή. Και μετά το βάζει στη πυρά....

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πάλι, δίνει ένα ωραίο παράδειγμα αναστάσεως. Και τι λέει?. Έχουμε ένα παλιόσπιτο. Θέλουμε να το χτίσουμε ωραιότερο, μεγαλύτερο, λαμπρύτερο. Και τι κάνουμε? Βγάζουμε τους ενοίκους...Φεύγει η ψυχή. Τι άλλο? Μετά γκρεμίζουμε το σπίτι....Το σώμα?... στο χώμα. Το επόμενο στάδιο, η ανακατασκευή του σπιτιού. Λαμπρότερο, μεγαλύτερο, μεγαλοπρεπέστερο και ξαναβάζουμε πάλι μέσα τη ψυχή. Η ανάσταση...Λοιπόν... Δεν σταματάμε όπως οι στωικοί στο φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκωμεν. Ότι εκεί είναι το τέρμα. Όχι, λάθος! Δεν θα είμασταν ορθόδοξοι αν σταματούσαμε στον θάνατο. Περιμένουμε ανάσταση νεκρών μετά βεβαιότητας. Κλήματα, μυγδαλιές, ροδακινιές...λέυκες, πλατάνια. Πεθαμένα τον χειμώνα, την άνοιξη ανασταίνονται.


Εύχομαι στην δική σας ανάσταση...και σας παρακαλώ να εύχεστε και για την δική μου."

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

... και εν δόξη φοβερά... πάλιν έρχεται...


Σὺν Ἀρχαγγέλοις ὑμνήσωμεν, Χριστοῦ τὴν Ἀνάστασιν· αὐτὸς γὰρ λυτρωτής ἐστι, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, καὶ ἐν δόξῃ φοβερᾷ, καὶ κραταιᾷ δυνάμει πάλιν ἔρχεται, κρῖναι κόσμον ὃν ἔπλασεν.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Εις το Σάββατον των Ψυχών


Με θλίψη και περισυλλογή συγκάλεσε σήμερον  η Εκκλησία μας, αδελφοί μου,σύναξη ευχαριστίας  ή με χαρά και αίσθηση τιμής; Τολμώ να πώ με χαρά. Τολμώ να πώ μας κάλεσε σε πανηγύρι και ας μην μας ξενίζει μια τέτοια "παράλογη" δήλωση. Γιατί σήμερα τιμώνται οι δίκαιοι σαν άγιοι και οι αμαρτωλοί λαμβάνουν αναψυχή και παράκληση. Γιατί σήμερα ξαναθυμόμαστε αυτούς που δεν ξεχάσαμε και μνημονεύουμε αυτούς που σκέπασε η λήθη.

Θρηνούμε για τον θάνατο που γεύεται η  ανθρώπινη φύση. Μένουμε σύντρομοι για τον θάνατο που γέννησε η φθορά και η αμαρτία. Χαιρόμαστε και ελπίζουμε όμως μυστικά γιατί προσφέρουμε ιερουργία,προσφέρουμε κέρασμα σε ψυχές αγαπημένες, προσφέρουμε από το περίσσεμα της αγάπης μας σε όλους αυτούς που έφυγαν από την αγκαλιά μας και τους τοποθετούμε με τα μνημόσυνα στην αγκαλιά του Θεού.

Σήμερα, δείχνουμε την δύναμη της αγάπης. Σήμερα γιορτάζουμε την ισχύ της προσευχής. Γιατί είναι η δική μας προσευχή που τους αγίους τους κάνει αγιότερους και σε αμαρτωλούς προσφέρει θεϊκή δροσιά. Σήμερα γινόμαστε δια των κολύββων και των προσφορών μας στην θεία ιερουργία , συνεργάτες του Θεού στην σωτηρία. Επειδή στον Άδη, όπως λέει η Γραφή, δεν υπάρχει μετάνοια. Δεν υπάρχει μετάνοια,υπάρχει όμως έλεος!Υπάρχουν όμως τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα του Θεού πού όλους θέλει να τους βάλει στην χαρά της βασιλείας Του. Εμείς σήμερα όλοι δια των προσφορών και των κολλύβων, χτυπάμε την πόρτα του Θεού και μπάζουμε στο περιβόλι του αυτούς που μένουν απ'έξω και επειδή είναι νεκροί δεν μπορούν να βοηθήσουν πιά τον εαυτό τους. Αλλά και όσους από τους αγαπημένους ή τους αγνώστους μας που έφυγαν, είναι ήδη μέσα στην αιώνια χαρά, στον ολόφωτο νυμφώνα, τους προσφέρουμε επιπλέον χαρά,επιπλέον αναψυχή, τους καθοδηγούμε μυστικά πιο βαθιά στην ατελεύτητη ευφροσύνη του Κυρίου μας.

Θυμόμαστε σήμερα, μνημονεύουμε, η καρδιά μας ίσως είναι καταπληγωμένη από την απώλεια. Έχουμε όμως την μυστική χαρά, την μυστική παρηγοριά, πώς ο θάνατος ΠΕΘΑΝΕ.Πώς δεν υπάρχουν νεκροί, αλλά κεκοιμημένοι. Πώς οι αγαπημένοι μας δεν πέθαναν αλλά κοιμούνται. Γιατί ο Χριστός ανέστη και όπως λέει ο μέγας Χρυσόστομος: Χριστός ανέστη και η βασιλεία της ζωής αποκτά πολίτες! Χριστός ανέστη και κανένας νεκρός δεν υπάρχει πιά μέσα στο μνήμα!

Οι ιερείς φοράνε άσπρα και μετέχουν της χαράς. Τα νεκροταφεία τα λέμε κοιμητήρια. Λαμπάδες και κεριά στολίζουν τα κόλλυβα και τα μνήματα γιατί σήμερα είναι μέρα ανάστασης είναι μέρα χαράς. Εμείς εδώ οι επί γης, ζούμε ακόμα την αγωνία,το μυστήριο,την αναμονή,την πίκρα, τον φόβο του αγνώστου, την έκπληξη μπροστά στην παράλογη πραγματικότητα του θανάτου. Όμως οι αγαπημένοι μας κεκοιμημένοι γνωρίζουν. Από το θάνατο μετέστησαν στην Ζωή και όχι από την ζωή στον θάνατο όπως λένε οι άπιστοι. Οι αγαπημένοι μας κεκοιμημένοι το ήπιαν το ποτήριο. Έχουν την γνώση. Είναι μακάριοι γιατί εγνώρισαν. Είναι ξεκούραστοι γιατί απαλλάχτηκαν από την αγωνία και την έκπληξη του θανάτου. 

Αύριο εορτάζουμε ημέρα φοβερή, ημέρα της ανάμνησης φοβερής κρίσης, ημέρα ανάμνησης της Δευτέρας Παρουσίας, όπου θα κριθούν ζώντες και κεκοιμημένοι. Κατά την βεβαίωση του Παύλου: Πρώτοι οι νεκροί εν Κυρίω θα αναστηθούν για να συναντήσουν τον ερχόμενο Κύριο μας! Πρώτοι οι νεκροί θα σηκωθούν για να υπαντήσουν τον Νυμφίο της Εκκλησίας! Πρώτοι από μας θα ξυπνήσουν οι κεκοιμημένοι για να τρέξουν να συναντήσουν την Χαρά τους. Και μετά απ'αυτούς θα ακολουθήσουμε εμείς. Πίσω απ'αυτούς δεύτεροι. Εκείνοι προπορεύονται στην αιώνια μακαριότητα, γι'αυτό ας χαρούμε και ας περηφανευτούμε για εκείνους τους κεκοιμημένους. Εμείς λοιπόν θ'αρπαχτούμε σε νεφέλες μετά απ'αυτούς και μαζί με εκείνους θα απαντήσουμε τον Κύριο μας στον αέρα και απ'εκεί και πέρα για πάντα με τον Κύριο θά'μαστε,όλοι μαζί, ζώντες και κεκοιμημένοι,ενωμένοι με σύνδεσμο αγάπης, στην αιωνιότητα.



π Παντελεήμων Κρ., Φεβρουάριος 2010



Φ. Κόντογλου-Ανέστη Χριστός, η δοκιμασία του λογικού


Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ ἀναστηθῆ, μ᾿ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦμε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»...
Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; ...Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ᾿ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ᾿ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ᾿ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας... Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Χριστὸς ἀνέστη!

Ευχαριστούμε την σελίδα "Ελληνικά Λειτουργικά Κείμενα" ,  

από την οποία αντλούμε τα υμνογραφικά. Η δουλειά τους είναι σπουδαία και αξίξει θερμά συγχαρητήρια.

Επίσης και όλες τίς άλλες σελίδες και ιστολόγια απ'τις οποίες ερανίζουμε την ποικιλλία των αναστάσιμων θεμάτων και των εικόνων προς δόξαν Αναστάντος Χριστού.

(Εικόνα προμετωπίδας από holytrinitybut.org)

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ' αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ' αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ' αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. ( Αποκ. ΚΑ΄)

Eπίσης γράφω...

  • - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
    Πριν από 1 χρόνια
  • Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΗ'' (1888) - Ἂν ἄλλη τις χρηστὴ γυνὴ εἶδέ ποτε καλὰ νοικοκυριὰ εἰς τὰς ἡμέρας της, ἀναντιρρήτως εἶδε τοιαῦτα καὶ ἡ θεια-Σοφούλα Κωνσταντινιά, σεβασμία οἰκοδέσποινα ἑ...
    Πριν από 2 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ...
    Πριν από 10 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ...
    Πριν από 10 χρόνια

Περνούν και διαβάζουν...