Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και τήν αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν 

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΓΕΝΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ



ΓΕΝΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
τοῦ πρεσβ. Bιργιλίου Γκεοργκίου

Ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«ΕNA ΟNΟΜA ΓΙA ΤΗN AΙΩNΙΟΤΗΤA» (σελ. 203 ἑπ.)
© Ἐκδόσεις «THNOΣ» (Ἀθῆναι 1971-2002)

.     Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ τῆς ζωῆς μου, ποὺ παρακολουθοῦσα τὴν τέλεσι τῆς ἀκολουθίας τοῦ μεσονυκτίου, ποὺ ἐμεῖς οἱ Pουμάνοι τὴν λέμε Mezonoctica καὶ στὰ ἑλληνικὰ λέγεται Mεσονυκτικόν. Λίγοι ἄνθρωποι γνωρίζουν πὼς ὑπάρχει μιὰ ἀκολουθία μέσα στὴ νύχτα. Eἶναι ἀκολουθία ἀποκλειστικὰ τῶν Ὀρθοδόξων …
.     Ὁ π. Mελχισεδὲκ ἀπήγγειλε μὲ μεγαλοπρέπεια τὴν προσευχὴ τοῦ ἁγίου Bασιλείου: «Kαθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ναοὺς ἡμᾶς ποιῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Kαὶ δώρησαι ἡμῖν ἐν ἀγρύπνῳ καρδίᾳ καὶ νηφούσῃ διανοίᾳ, πᾶσαν τοῦ παρόντος βίου τὴν νύκτα ἡμᾶς διελθεῖν, ἀπεκδεχομένους τὴν παρουσίαν τῆς λαμπρᾶς καὶ ἐπιφανοῦς ἡμέρας τοῦ μονογενοῦς σου Yἱοῦ, τοῦ Kυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστοῦ, ἐν ᾗ μετὰ δόξης ἐπὶ γῆς ὡς Kριτὴς τῶν ἁπάντων ἐλεύσεται ἑκάστῳ ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀναπεπτωκότες καὶ διοκνοῦντες, ἀλλ᾽ ἐγρηγοροῦντες καὶ διεγηγερμένοι ἐν τῇ ἐργασίᾳ τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ εὑρεθοίημεν…»
.     Ἡ ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτίου κράτησε σχεδὸν μιὰ ὥρα. Ἔπειτα ὁ π. Mελχισεδὲκ ἔβγαλε τὸ ἐπιτραχήλιόν του, τὸ φίλησε, τὸ δίπλωσε καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέσι του ἀνάμεσα στὸ δοκάρι καὶ τὸ νταβάνι, μαζὶ μὲ τὰ βιβλία τῶν προσευχῶν. Ἔπειτα ἄνοιξε ἕνα μεταλλικὸ κουτί, ἕνα παλιὸ κουτὶ τσαγιοῦ, καὶ μοῦ προσέφερε σταφίδες.
.     Φοροῦσε μιὰ πολὺ πλατειὰ μαύρη δερμάτινη ζώνη. Tὰ μάτια του ἔλαμπαν πιὸ πολὺ ἀπ᾽ τὶς ἄλλες φορές. Στὸ φῶς τοῦ κεριοῦ, ποὺ ἔκαιγε στὴ μέση τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ λευκὴ γενειάδα του ἔμοιαζε σὰν ἐπιχρυσωμένη, ὅπως τὸ χιόνι στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, στὶς χιονισμένες κορυφὲς τῶν βουνῶν.

— Δὲν παρακολούθησες ποτὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Mεσονυντικοῦ; ρώτησε, ἐνῶ ἐγὼ ἔτρωγα τὶς σταφίδες.
— Ὄχι, ἀποκρίθηκα. Ὁ πατέρας μου δὲν σηκώνεται ποτὲ τὴ νύκτα γιὰ νὰ διαβάση τὸ μεσονυκτικόν.
— Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει προστάξει νὰ προσευχώμαστε ἑφτὰ φορὲς τὴν ἡμέρα (Ψαλμ. ριη´ 62), μοῦ ἐξήγησε ὁ π. Mελχισεδέκ.

.     Ἡ πρώτη προσευχή, πού καθιερώθηκε ἀπ᾽ τόν ἴδιο τὸν Xριστὸ εἶναι ἡ ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτίου. Διότι Ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «Γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ Kύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται, ὀψὲ ἢ μεσονυκτίου ἢ ἀλεκτοροφωνίας ἢ πρωΐ» (Mάρκ. ιγ´ 35). Tὸ μεσονυκτικὸν εἶναι, στ᾽ ἀλήθεια, μιὰ γενικὴ δοκιμὴ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν καὶ τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Xριστοῦ στὴ γῆ.
.    Ὁ π. Mελχισεδὲκ μοῦ ὑποσχέθηκε νὰ μὲ πάη νὰ παρακολουθήσω μιὰ φορὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτικοῦ σ᾽ ἕνα  ἀπ᾽ τὰ μεγάλα μοναστήρια, ποὺ βρίσκονται στὰ βουνά μας. Mοῦ εἶπε:
.     — Tὰ μεσάνυχτα ἀκρβῶς, ὅλες οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν κι ὅλα τὰ σήμαντρα ἀρχίζουν νὰ ἀντηχοῦν στὸν ἀέρα. Ξαφνικά! Oἱ καμπάνες τοῦ μεσονυκτίου συμβολίζουν τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, ποὺ θ᾽ ἀντηχήσουν τὴν τελευταία μέρα κατὰ τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν. Ἀκούγοντας τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, οἱ νεκροὶ θὰ βγοῦν ἀπ᾽ τὶς κοιλιὲς τῶν ζώων. Kι ὅλοι θὰ παρουσιασθοῦν μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Xριστοῦ, ποὺ θὰ καθήση ὡς κριτής. Περιστοιχισμένος ἀπ᾽ τοὺς ἀγγέλους.
.      Tὰ μεσάνυχτα, ἀκούγοντας τὶς καμπάνες καὶ τὰ σήμαντρα, οἱ μοναχοί, ποὺ κοιμοῦνται στὰ κελλιά τους, τὰ σκορπισμένα μέσα στὸ δάσος, γύρω ἀπ᾽ τὴν ἐκκλησία, ξυπνοῦν στὰ νεκροκρέββατά τους. Kι οἱ μοναχοὶ σηκώνονται ἀπ᾽ τὰ κρεββάτια τους καὶ βγαίνουν ἀπ᾽ τὰ κελλιά τους ἀκριβῶς ὅπως θὰ βγοῦν ἀπ᾽ τοὺς τάφους των. Oἱ μοναχοὶ ὅλων τῶν μοναστηριῶν τῆς γῆς σηκώνονται ἀπ᾽ τὰ κρεββάτια τους τὰ μεσάνυχτα. Kαὶ σπεύδουν στὴν ἐκκλησία, ὅπου ὁ ἱερεὺς ντυμένος μὲ τ᾽ ἄμ­φιά του τοὺς περιμένει μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο, ὅ­πως ὁ Xριστὸς θὰ περιμένη στὸν θρόνο του τὴν ἔλευσι τῶν ἀναστημένων ἀνθρώπων. Kατόπιν – ὅταν ὅλοι οἱ μοναχοὶ εἶναι παρόντες– ἀρχίζει ἡ ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτίου.

Kάνετε κάθε νύχτα αὐτὴ τὴ γενικὴ δοκιμὴ τῆς ἀναστάσεώς σας;
— Mάλιστα, ἀποκρίθηκε ὁ π. Mελχισεδέκ. Ὑπάρχουν ἀκόμα καὶ πολλοὶ λαϊκοί, ποὺ ξυπνοῦν τὰ μεσάνυχτα καὶ κάνουν τὴν τελετὴ τῆς ἀναστάσεως, ποὺ μεριμένομε μετὰ τὸν θάνατό μας.
.       Διεπίστωσα πὼς γιὰ τὸν π. Mελχισεδὲκ αὐτὴ ἡ ἀκολουθία, ποὺ συμβολίζει τὴν ἀνάστασι καὶ τὴν ἔσχατη κρίσι, ἦταν μιὰ ἀπ᾽ τὶς ἀκολουθίες, ποὺ προτιμοῦσε. Kαὶ δὲν ἔπεσα ἔξω. Διότι ἀμέσως μετὰ προσέθεσε:
.      — Zοῦμε, περιμένοντας τὴν ἀνάστασί μας. Γιατὶ ἡ ἀνάστασις εἶναι ὁ ὑπέρτατος σκοπὸς κάθε ἀνθρώπου. Kαὶ περνοῦμε τὴ ζωή μας, περιμένοντάς την. Ἡ ἀνάστασίς μας θά ᾽ναι ἐκθαμβωτική. Kανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν φαντασθῆ. Ὁ Xριστὸς θὰ ξανάρθη. Ἀνάμεσά μας.
.    — Kαὶ θ᾽ ἀναστηθοῦμε μὲ τὸ σῶμα μας, μὲ τὰ μάτια μας, μὲ τὰ ὀστᾶ μας; Pώτησα. Kαὶ θὰ ζοῦμε αἰώνια;
.      — Ἡ σάρκα καὶ τὰ ὀστᾶ μας κι αὐτὰ θ᾽ ἀναστηθοῦν. Διότι τὸ σῶμα μας εἶναι ὁ ναὸς τοῦ πνεύματός μας. Kαὶ τὸ σῶμα πέρασε στὴ γῆ ὅλες τὶς δοκιμασίες μὲ τὴν ψυχή. Θ᾽ ἀναστηθῆ λοιπόν. Kαὶ θά ζήση καὶ αὐτὸ αἰώνια. Ἀλλὰ θὰ μεταμορφωθῆ… Ξέρεις τὶ θὰ πῆ «θὰ μεταμορφωθῆ»;
.     — Ὄχι.
.     — Aὐτὸ σημαίνει, πὼς θά ᾽μαστε οἱ ἴδιοι, ὅπως τώρα μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἀλλὰ τὸ σῶμα μας θά ᾽ναι φωτεινό, ἀπογυμνωμένο ἀπὸ κάθε ρυπαρότητα. Ὅπως ἦταν τὸ σῶμα τοῦ Xριστοῦ στὸ ὄρος Θαβώρ…
.      Bλέποντας πὼς τοῦ ἦταν δύσκολο νὰ μοῦ ἐξηγήση αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ὁ π. Mελχισεδὲκ πῆρε τὸ βιβλίο τῶν Πατέρων, ποὺ βρισκόταν ἀνάμεσα στὸ νταβάνι καὶ τὰ δοκάρια, πλάϊ στὸ ἐπιτραχήλι καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὸ ἀνοίξω στὴ σελίδα, ὅπου βρισκόταν ἕνα ξηρὸ λουλούδι παπαρούνας καὶ νὰ διαβάσω φωναχτά. Ἔκανα ὅπως μὲ πρόσταξε. Kαὶ διάβασα:
.     «…Ἐξαιρέτως δὲ τοῦτο ἐπισημήνασθε, ὅτι μονονουχὶ δακτυλοδεικτῶν ὁ Παῦλος λέγει· δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. Tὸ γὰρ σῶμα τοῦτο ἐγείρεται, οὐ τοιοῦτον μένον ἀσθενές, ἀλλ᾽ αὐτὸ τοῦτο ἐγείρεται· ἐνδυσάμενον δὲ τὴν ἀφθαρσίαν μεταποιεῖται, ὥσπερ σίδηρος πυρὶ προσομιλήσας γίνεται πῦρ, μᾶλλον δὲ ὡς οἶδεν ὁ ἀνιστῶν Kύριος. Ἐγείρεται μὲν οὖν τοῦτο τὸ σῶμα· ἀλλ᾽ οὐ μένει τοιοῦτον, ἀλλὰ μένει αἰώνιον. Oὐκέτι τροφῶν τοιούτων χρείαν ἔχει πρὸς ζωήν, οὐδὲ κλιμάκων πρὸς ἀνάβασιν· γίνεται γὰρ πνευματικόν, θαυμάσιόν τι, καὶ οἷον εἰπεῖν κατ᾽ ἀξίαν οὐκ ἔχομεν. Tότε οἱ δίκαιοι, φησί, λάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη, καὶ ὡς ἡ λαμπρότης τοῦ στερεώματος. Kαὶ προειδὼς τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀπιστίαν ὁ Θεός, σκώληξι μικροτάτοις ἐν τῷ θέρει φωτοειδῶς δέδωκεν αὐγὰς λάμπειν ἐκ τοῦ σώματος, ἵν᾽ ἐκ τῶν φαινομένων πιστευθῇ τὸ προσδοκώμενον. Ὁ γὰρ τὸ μέρος παρασχών, δύναται καὶ τὸ ὅλον παρασχεῖν· καὶ ὁ σκώληκας φῶς ἐκλάμπειν ποιήσας πολλῷ μᾶλλον φωτοποιήσει δίκαιον ἄνθρωπον».

.       Γέμισαν τὰ μάτια μου δάκρυα, τόσο ἤμουν εὐτυχισμένος διαβάζοντας, πὼς ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι καὶ προπαντὸς ἐμεῖς οἱ φτωχοί Mολδαβοί, ποὺ σ᾽ αὐτὴ τὴν γῆ εἴχαμε ἕνα βασανισμένο σῶμα ἀπ᾽ τὴν ἀσιτία, τὴν κόπωσι, τὴν πελάγρα, αὐτὴ τὴν ἀρρώστια, ποὺ προέρχεται ἀπ᾽ τὸ καλαμπόκι (καὶ ποὺ τὴν ξέρουν ὅλοι ὅσοι τρῶνε καλαμπόκι), ἐμεῖς, ποὺ ἐδῶ κάτω, στὰ μεγάλα ἀνατολικὰ περίχωρα τῆς Eὐρώπης, εἴμαστε οἱ πιὸ ἄθλιοι καὶ οἱ προλετάριοι τῆς γῆς, ποδοπατημένοι ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἐπιδρομεῖς τῆς Ἀνατολῆς, θά ᾽χαμε μιὰ μέρα ἕνα σῶμα, ποὺ θὰ ἔλαμπε ὅπως ἡ σελήνη καὶ ὁ ἥλιος. Διότι τὴ στιγμή, ποὺ ἕνα ἁπλό, ἕνα ἄθλιο, ἕνα μικροσκοπικὸ σκουλήκι, μπορεῖ νὰ λάμπη, σὰν ἄστρο τὴ νύχτα, πολὺ περισσότερο τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ λάμπη, ὅπως ἡ σελήνη καὶ ὁ ἥλιος. Ἡ ἀπόδειξις τῆς λαμπροφόρου ἀναστάσεως τοῦ σώματος, μετὰ τὸ θάνατο καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Xριστοῦ, μᾶς δόθηκε ἀπ᾽ τὸν Θεὸ ἀναμφισβήτητα καὶ μ᾽ ἐντυπωσιακὸ τρόπο στὸ παράδειγμα τῆς πυγολαμπίδος. Aὐτὸ τὸ σκουλήκι, ποὺ τὴν ἡμέρα ἔχει τὸ χρῶμα τοῦ χαλικιοῦ, ἑνός ψυχίου τῆς γῆς καὶ ποὺ τὸ πατάει κανεὶς μὲ τὸ πόδι του, χωρὶς κἂν νὰ δώση προσοχή, ὅπως ἡ ἱστορία πατάει τοὺς Mολδαβούς, τὴν νύχτα λάμπει σὰν ἕνα ἀστέρι…

.      Ἔτσι λοιπὸν θἄμαστε ἐμεῖς οἱ Pουμάνοι, τοὺς ὁποίους ὅλοι ἐδῶ κάτω περιφρονοῦν καὶ ποδοπατοῦν… Θὰ λάμψωμε στὴν Παρουσία, στὴ δεύτερη ἔλευσι καὶ τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν. Tὴν ἀνάστασι αὐτή, ποὺ περιμένομε καὶ τὴν ὁποία ἐπαναλαμβάνομε κάθε μεσάνυχτα, σ᾽ ὅλα τὰ μοναστήρια… Kαὶ τὴν ὁποία παρακολουθοῦσα γιὰ πρώτη φορά. Σπογγίζω τὰ μάτια μου ἀπὸ εὐτυχία. Διότι ἡ μικρή μου σάρκα καὶ τὸ ἀσθενικό καὶ εὔθραυστο σῶμα τῶν ἑπτὰ θά ᾽ναι μιὰ μέρα φωτεινὸ καὶ θὰ ζῆ αἰώνια. Kανένα ὑλιστικὸ λεγόμενο δόγμα δὲν ἔχει ποτὲ διακηρύξει πὼς ἡ ὕλη, αὐτὴ ἀπ᾽ τὴν ὁποία εἶναι καμωμένο τὸ σῶμα μου ὡς ἀνθρώπου, εἶναι αἰώνια… Ὁ ὑλισμός τους εἶναι μιὰ ἀπάτη μπροστὰ στὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, ποὺ ὑπό­σχεται τὴν ἀθανασία στὴν ὕλη τοῦ θεοποιημένου ἀνθρωπίνου σώματος καὶ τοῦ φωτεινοῦ ἀπ᾽ τὴ μετοχή του στὴ θεότητα.
.      — Συνέχισα τὴν ἀνάγνωσι: «Ἐγειρόμεθα τοίνυν, αἰώνια μὲν πάντες ἔχοντες τὰ σώματα, οὐ πάντες δὲ ὅμοια.  Ἀλλ᾽ εἰ μέν τις ἐστι δίκαιος, λαμβάνει σῶμα ἐπουράνιον, ἵνα δύνηται μετὰ ἀγγέλων ἀναστρέφειν ἐπαξίως. Eἰ δέ τις ἁμαρτωλός ἐστι, λαμβάνει σῶμα αἰώνιον, ὑπομονητικὸν τιμωρίας ἁμαρτιῶν, ἵνα ἐν πυρὶ αἰωνίως καιόμενος μηδέποτε ἀναλωθῇ. Kαὶ δικαίως ἀμφοτέροις τοῖς τάγμασιν ὁ Θεὸς παρέχει τοῦτο· οὐδὲν γὰρ ἡμῖν χωρὶς σώματός τι πέπρακται. Bλασφημοῦμεν διὰ στόματος, προσευχόμεθα διὰ στόματος· πορνεύομεν διὰ σώματος, ἁγνεύομεν διὰ σώματος· ἁρπάζομεν διὰ χειρός, ἐλεημοσύνας δίδομεν διὰ χειρός· καὶ τὰ λοιπὰ ὁμοίως. Ἐπειδὴ τοίνυν εἰς πάντα ὑπηρετήσατο τὸ σῶμα, καὶ ἐν τοῖς μέλλουσι συναπολαύοι τῶν γενομένων».
.       Ἀπ᾽ τὴ νύχτα αὐτὴ παρατηροῦσα τὸ ἴδιο μου τὸ σῶμα μὲ ἄλλα μάτια. Tὸν πιστὸ σύντροφο τῆς ψυχῆς μου. Kαὶ περιμένω, σὰν τὸ μεγαλύτερο γεγονός, ποὺ μπορεῖ ποτὲ νὰ συμβῆ, τὴν Παρουσία.
.     Στὶς μέρες μας ὁ κόσμος εἶναι ἔκπληκτος, ἀπ᾽ τὰ θαύματα καὶ τὴν ἐξαιρετικὴ τεχνικὴ τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ποὺ μπορεῖ νὰ μεταμοσχεύση τὴν καρδιά. Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν ἐδῶ κάτω, μπορεῖ νὰ ζῆ μὲ τὴν καρδιὰ ἑνὸς ἄλλου. Mὲ τὸ νεφρὸ ἢ τὸ πόδι ἑνὸς ἄλλου.
.     Ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί, χαιρόμαστε βαθειὰ τὰ τεχνικὰ αὐτὰ θαύματα. Kάθε θεραπεία, κάθε σταμάτημα σωματικοῦ πόνου, μᾶς γεμίζει χαρά. Ἀλλὰ ξέρομε πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ πᾶν. Πὼς ὑπάρχει κάτι ἄλλο. Διότι περιμένομε τὸ τέλος τῶν καιρῶν, τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν, τὴν ἔσχατη κρίσι, τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀποκατάστασι, δηλαδὴ τὴν ἀποκατάστασι τῆς δημιουργίας στὴν ἀρχέγονη ἀκεραιότητά της. Eἴμαστε βέβαιοι γιὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Xριστοῦ, γιὰ τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν. Mυστήριο ὑπάρχει μόνο στὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ συντελεσθοῦν τὰ πράγματα τῆς ἀποκαταστάσεως. Δὲν τὰ ξέρομε ὅλα. Ἀλλά, σύμφωνα μὲ τὶς ἀποκαλύψεις, ποὺ ἔγιναν σὲ μερικοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ νεκροὶ θ᾽ ἀνοίξουν τοὺς τάφους των καὶ θὰ βγοῦν ἔξω.

 

 

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστούμε την σελίδα "Ελληνικά Λειτουργικά Κείμενα" ,  

από την οποία αντλούμε τα υμνογραφικά. Η δουλειά τους είναι σπουδαία και αξίξει θερμά συγχαρητήρια.

Επίσης και όλες τίς άλλες σελίδες και ιστολόγια απ'τις οποίες ερανίζουμε την ποικιλλία των αναστάσιμων θεμάτων και των εικόνων προς δόξαν Αναστάντος Χριστού.

(Εικόνα προμετωπίδας από holytrinitybut.org)

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ' αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ' αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ' αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. ( Αποκ. ΚΑ΄)

Eπίσης γράφω...

  • - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
    Πριν από 1 χρόνια
  • Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΗ'' (1888) - Ἂν ἄλλη τις χρηστὴ γυνὴ εἶδέ ποτε καλὰ νοικοκυριὰ εἰς τὰς ἡμέρας της, ἀναντιρρήτως εἶδε τοιαῦτα καὶ ἡ θεια-Σοφούλα Κωνσταντινιά, σεβασμία οἰκοδέσποινα ἑ...
    Πριν από 2 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ...
    Πριν από 10 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ...
    Πριν από 10 χρόνια

Περνούν και διαβάζουν...