Η Προφητεία της Αναστάσεως

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

 

Η αναστάσιμη ατμόσφαιρα των ημερών αυτών προξενεί χαρά σε όλους μας, γιατί εορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού, ο Οποίος είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά και γιατί αποκτούμε την βεβαιότητα της δικής μας αναστάσεως. Είναι μια εορτή που αναφέρεται στον Χριστό, αλλά και σε μας τους ιδίους.

Ο Χριστός αναστήθηκε και μας έδωσε την ελπίδα της αναστάσεώς μας, πρώτα από τα πάθη μας, τα οποία είναι μια βίωση του θανάτου, και έπειτα από τον θάνατο του σώματός μας. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό για να ζη με τα πάθη της φιληδονίας, της φιλοδοξίας και της φιλαργυρίας, αλλ’ ούτε για να πεθαίνη. Στον Παράδεισο, πριν την πτώση, ο άνθρωπος ζούσε διαφορετικά από ο,τι ζη σήμερα, είχε πραγματική κοινωνία με τον Θεό, και με όλη την κτίση, και είχε την δυνατότητα να μείνη αθάνατος. Όμως, μετά την πτώση αναπτύχθηκαν στον άνθρωπο η ηδονή και η οδύνη, και ήλθε ο θάνατος μέσα στην ύπαρξή του. Έτσι, τώρα με την Ανάσταση του Χριστού αρχίζει μια νέα ζωή, ο άνθρωπος βιώνει την δική του ανάσταση από τα πάθη, ελευθερώνεται από την τυραννία της ηδονής και της οδύνης, αλλά αποκτά και την βεβαιότητα της μελλοντικής αναστάσεως του σώματός του.

Αυτό το βλέπουμε κατά τρόπο θαυμαστό σε μια προφητεία του Προφήτου Ιεζεκιήλ, η οποία διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, όταν επιστρέφουμε σε αυτούς μετά την περιφορά του Επιταφίου. Άλλωστε, την ημέρα αυτή ψάλλουμε τον Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου, τότε που ο Χριστός θριάμβευσε στον άδη και νίκησε τον θάνατο. Με την ανάγνωση της προφητείας αυτής η Εκκλησία θέλει να μας μεταγγίση την βεβαιότητα της νίκης του Χριστού πάνω στον θάνατο και να μας διαβεβαιώση για την δική μας ανάσταση.

Στο κείμενο αυτό φαίνεται ότι ο Προφήτης Ιεζεκιήλ με το Πνεύμα του Θεού βρέθηκε σε μια πεδιάδα που ήταν γεμάτη από ανθρώπινα ξηρά οστά, τα οποία δεν είχαν ζωή, δηλαδή σε μια πεδιάδα του θανάτου, της ερημώσεως, αλλά και της απογνώσεως. Ο Θεός ζήτησε από τον Προφήτη να ομιλήση στα νεκρά αυτά οστά και να τους απευθύνη λόγο Κυρίου. Αμέσως, μόλις ο Προφήτης κήρυξε τον λόγο του Θεού, που έχει ενέργεια, έγινε σεισμός, τα οστά πλησίασαν μεταξύ τους και συναρμολογήθησαν, σχηματίζοντας τα σώματα, ύστερα φύτρωσαν πάνω στα οστά νεύρα και σάρκες, οι οποίες καλύπτονταν από δέρμα, χωρίς όμως να υπάρξη ακόμη πνεύμα, δηλαδή ψυχή. Στην συνέχεια ο Θεός έδωσε εντολή στον Προφήτη Ιεζεκιήλ να ομιλήση εξ ονόματός Του στο Πνεύμα, ώστε εκείνο να έλθη και να φυσήση στα νεκρά σώματα για να αποκτήσουν ζωή. Ο Προφήτης ομίλησε και τότε «εισήλθεν εις αυτούς το πνεύμα, και έζησαν και έστησαν επί των ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα» (Ιεζ. κεφ. λζ’, 1-10).

Αυτό το προφητικό γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης εκφράζει την μελλοντική ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Θα έλθη εποχή, όπως πιστεύουμε ως Χριστιανοί, κατά την οποία, με την δύναμη του Θεού, θα γίνη ανάσταση των σωμάτων, θα εισέλθουν μέσα σε αυτά οι ψυχές με την εντολή του Θεού, και θα είναι σώματα πνευματικά, ώστε ο άνθρωπος ολόκληρος, με ψυχή και σώμα, να ζήση στην Βασιλεία του Θεού και να έχη κοινωνία μαζί Του. Αυτό είπε στην συνέχεια ο Θεός στον Προφήτη Ιεζεκιήλ: «ιδού εγώ ανοίξω τα μνήματα υμών και ανάξω υμάς εκ των μνημάτων υμών και εισάξω υμάς εις την γην του Ισραήλ». Και λέγει: «και δώσω πνεύμα μου εις υμάς, και ζήσεσθε, και θήσομαι υμάς επί την γην υμών, και γνώσεσθε ότι εγώ Κύριος» (Ιεζεκιήλ λζ , 12-14).

Όταν η ψυχή του ανθρώπου εξέρχεται από το σώμα του, τότε το σώμα πεθαίνει, είναι ξηρά οστά. Κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού οι ψυχές, με την προσταγή του Θεού, θα επανέλθουν στο σώμα για να αναστηθή ο άνθρωπος, αλλά εκείνοι που θα έχουν και το Άγιον Πνεύμα θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού. 

Αυτή η πνευματική νεκρανάσταση γίνεται και στην ζωή αυτή, αφού μπορούμε να αποκτήσουμε την πείρα της πνευματικής αναστάσεως. Ο άνθρωπος χωρίς το Άγιον Πνεύμα είναι πνευματικά νεκρός και όταν ακούη λόγον Κυρίου ανασταίνεται πνευματικά, έρχεται μέσα στην ύπαρξή του η Χάρη του αναστάντος Χριστού και ζη πνευματικά, οπότε δεν απογοητεύεται από την αμαρτία, δεν φοβάται από τον θάνατο, και ζη την αναστημένη ζωή από τον παρόντα βίο.

Έτσι και σήμερα, ο κάθε Κληρικός, ως άλλος προφήτης, αισθάνεται ότι βρίσκεται σε μια πεδιάδα θανάτου, στην οποία ακούγεται η κραυγή του ανθρωπίνου πόνου και της κτίσεως ολοκλήρου, αφού στην τραγική αυτή πεδιάδα ζουν άνθρωποι, ωσάν οστά αποξηραμένα από την απελπισία, την απιστία, την μοναξιά, την τραγωδία, άνθρωποι χωρίς πνεύμα ζωής, χωρίς νόημα ύπαρξης και ζωής, χωρίς Άγιον Πνεύμα. Και εφ’ όσον ο άνθρωπος βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση, που δεν έχει πνεύμα ζωής, γι’ αυτό και όλη η κοινωνία και η κτίση πάσχουν και υποφέρουν. Η κοινωνία είναι ακοινώνητη, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλοιώνονται, το περιβάλλον βιάζεται, η γη μολύνεται. Ο άνθρωπος είναι πνευματικά άρρωστος και όλη η κτίση υποφέρει και βασανίζεται. Σε αυτήν την πεδιάδα του θανάτου και του πόνου ο Κληρικός, ως άλλος προφήτης, πρέπει να απευθύνη λόγο Κυρίου, που ζωοποιεί και ανασταίνει τα πάντα, να ομιλή για την Ανάσταση του Χριστού που ζωοποιεί την κάθε νέκρωση, να κηρύττη τον αναστάντα Χριστό, που είναι το Φως το αληθινόν που εκδιώκει το σκοτάδι και την καταχνιά.

Η προφητεία του Προφήτου Ιεζεκιήλ είναι επίκαιρη σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αφού σήμερα περισσεύει ο ανθρώπινος πόνος. Η κοινωνία μας είναι μια πεδιάδα με πολλά αποξηραμένα οστά, παντού υπάρχουν διαιρέσεις, πόλεμοι, πείνα, απελπισία, αρρώστιες, θάνατοι. Οπότε, μιμούμενοι και έναν άλλο Προφήτη, τον Αββακούμ, όπως το ψάλλουμε στον αναστάσιμο κανόνα, στεκόμαστε πάνω σε υψηλό μέρος, στην «θεία φυλακή» και δεικνύουμε «φαεσφόρον Άγγελον, διαπρυσίως λέγοντα• Σήμερον σωτηρία τω κόσμω ότι ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος». Χαρήτε, αδελφοί, την Ανάσταση του Χριστού που από τα ξεραμένα οστά συναρμόζει σώματα και σε αυτά τα άψυχα σώματα δίνει ζωή και πνεύμα, και ας συμμετάσχουμε στην πνευματική αυτή νεκρανάσταση από την παρούσα ζωή, προγευόμενοι της μελλοντικής αναστάσεως.

(* Από την Πασχαλινή Εγκύκλιο του Σεβασμιωτάτου)