Ο Χριστός ανασταίνεται την τρίτη μέρα μετά την ταφή του. Τόσο οι βιβλικές μαρτυρίες όσο και η εκκλησιαστική εικονογραφία και υμνολογία αργότερα, υποδηλώνουν την ανάσταση έμμεσα, θα έλεγε κανείς, μέσα από σημεία, όπως το κενό μνημείο, ο άγγελος του Θεού που ελευθερώνει την είσοδο του τάφου, τα οθόνια της ταφής κείμενα μόνα. Δεν προσδιορίζεται ούτε περιγράφεται κάποια συγκεκριμένη στιγμή που το νεκρό σώμα του Χριστού ζωοποιείται και πάλι και επαναλειτουργεί βιολογικά, όπως συνέβη με τους νεκρούς που ανέστησε ο ίδιος ο Χριστός στη διάρκεια του δημόσιου βίου του.
Υπάρχει, όμως, η εμπειρία και μαρτυρία των σωματικών του εμφανίσεων (συνολικά έντεκα) μετά την ανάσταση: Ο αναστημένος Χριστός εμφανίζεται στις μυροφόρες γυναίκες και στους οδοιπόρους της Εμμαούς και στη σύναξη των μαθητών στο υπερώο της Ιερουσαλήμ (τη μια φορά απόντος και την άλλη φορά παρόντος του Θωμά) ή στις όχθες της Τιβεριάδας.
Με την υπακοή του μέχρι θανάτου στο θέλημα του Πατρός οδήγησε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση του στην τέλεια παραίτηση από κάθε διεκδίκηση υπαρκτικής αυτοτέλειας, μετέθεσε την ύπαρξη της φύσης στη σχέση αγάπης και στην ελευθερία της υπακοής στον Θεό. Και αυτή η φύση που αντλεί την ύπαρξή της από τη σχέση με το Θεό, δεν πεθαίνει. Γιατί αν και κτιστή, υπάρχει πια με τον τρόπο του ακτίστου, όχι με τον τρόπο του κτιστού.
Το αναστημένο σώμα του Χριστού είναι σώμα υλικό, φύση κτιστή. Διαφέρει, όμως, από τα σώματα των άλλων αναστημένων, γιατί αυτό υπάρχει τώρα πια με τον τρόπο του ακτίστου, τον τρόπο της ελευθερίας από κάθε φυσική αναγκαιότητα. Έτσι, ενώ είναι αισθητό και απτό, με σάρκα και οστά, ενώ μπορεί να πάρει τροφή όπως όλα τα άλλα σώματα (και ο αναστημένος Χριστός τρώει μέλι και ψάρι μπροστά στα μάτια των μαθητών του) και ενώ τα σημάδια των πληγών που δέχτηκε είναι ψηλαφητά επάνω του, όμως το ίδιο αυτό σώμα μπαίνει στο υπερώο των θυρών κεκλεισμένων και γίνεται άφαντο στους Εμμαούς και τελικά αναλαμβάνεται στους ουρανούς ενθρονίζοντας την ανθρώπινη πηλό στη δόξα της θείας ζωής.
Η μεταβολή στον τρόπο υπάρξεως της ανθρώπινης φύσης του Χριστού μετά την ανάστασή του δηλώνεται στα Ευαγγέλια έμμεσα και πάλι -δεν είναι δυνατό να οριστεί και να περιγραφεί με τις αντικειμενικές κατηγορίες που προσδιορίζουν τις κοινές καθημερινές μας εμπειρίες. Επισημαίνεται μια ετερότητα: είναι ο γνώριμος υιός του ανθρώπου, αλλά εν ετέρα μορφή. Η Μαρία η Μαγδαληνή, στον κήπο του μνημείου, τον νομίζει για κηπουρό. Οι δυο οδοιπόροι στο δρόμο για την Εμμαούς τον νομίζουν τυχαίο διαβάτη. Οι μαθητές που ψαρεύουν στην Τιβεριάδα, τον ακούνε να τους ζητάει κάτι βρώσιμον και δεν υποψιάζονται πάλι πως είναι αυτός που τους περιμένει στην όχθη. Όλοι τον ανακαλύπτουν ξαφνικά και αυτονόητα, αλλά αφού αρχικά πλανηθούν.
Τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί καταρχήν και πρέπει να το υπερβεί κανείς για να τον αναγνωρίσει; Σίγουρα κάτι που δεν λέγεται, αλλά μόνο βιώνεται. Ίσως, αν η σχέση μαζί του σταματήσει στη φαινόμενη ατομικότητα δεν κατορθώνει να αναγνωρίσει την υπόσταση, την ελευθερωμένη από την ατομική αυτοτέλεια. Δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να περιγράψουμε την εμπειρία, τολμούμε μόνο να την προσεγγίσουμε ερμηνευτικά μέσα από τα γεγονότα που τη συνοδεύουν.
Το σώμα του αναστημένου Χριστού είναι η ανθρώπινη φύση ελεύθερη από κάθε περιορισμό και κάθε ανάγκη, είναι ένα ανθρώπινο σώμα με σάρκα και οστά, που, όμως, δεν αντλεί ζωή από τις βιολογικές του λειτουργίες, αλλά υποστασιάζεται σε πραγματική ύπαρξη χάρη στην προσωπική σχέση με τον Θεό, που αυτή και μόνη το συνιστά και το ζωοποιεί.
Ο Χριστός δίνει στο πασχάλιο δείπνο ένα καινούργιο περιεχόμενο, το περιεχόμενο της Καινής Διαθήκης. Το Πάσχα τώρα δεν είναι πέρασμα ενός μόνο λαού από την αιχμαλωσία στην ελευθερία, αλλά διάβαση ολόκληρου του γένους των ανθρώπων από το θάνατο στη ζωή. Εν τη σαρκί του Χριστού και εν τω αίματί του καταργείται το μεσότειχον του φραγμού ανάμεσα στο κτιστό και στο άκτιστο. Τώρα το κτιστό μπορεί να υπάρχει με τον τρόπου ακτίστου, τον τρόπο της όντως ζωής.
(http://giannaras.wordpress.com/2008/02/28/alithws/)
[Από το «Αλφαβητάρι της πίστης» του Χρήστου Γιανναρά. Αποσπάσματα από τα κεφάλαια «Ο Αναστάς» (σελίδες 172 –175) και «Πασχάλιο δείπνο» (σελίδα 186) των εκδόσεων «Δόμος».]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου