Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και τήν αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν 

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΓΕΝΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ



ΓΕΝΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
τοῦ πρεσβ. Bιργιλίου Γκεοργκίου

Ἀπὸ τὸ βιβλίο:
«ΕNA ΟNΟΜA ΓΙA ΤΗN AΙΩNΙΟΤΗΤA» (σελ. 203 ἑπ.)
© Ἐκδόσεις «THNOΣ» (Ἀθῆναι 1971-2002)

.     Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ τῆς ζωῆς μου, ποὺ παρακολουθοῦσα τὴν τέλεσι τῆς ἀκολουθίας τοῦ μεσονυκτίου, ποὺ ἐμεῖς οἱ Pουμάνοι τὴν λέμε Mezonoctica καὶ στὰ ἑλληνικὰ λέγεται Mεσονυκτικόν. Λίγοι ἄνθρωποι γνωρίζουν πὼς ὑπάρχει μιὰ ἀκολουθία μέσα στὴ νύχτα. Eἶναι ἀκολουθία ἀποκλειστικὰ τῶν Ὀρθοδόξων …
.     Ὁ π. Mελχισεδὲκ ἀπήγγειλε μὲ μεγαλοπρέπεια τὴν προσευχὴ τοῦ ἁγίου Bασιλείου: «Kαθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ναοὺς ἡμᾶς ποιῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Kαὶ δώρησαι ἡμῖν ἐν ἀγρύπνῳ καρδίᾳ καὶ νηφούσῃ διανοίᾳ, πᾶσαν τοῦ παρόντος βίου τὴν νύκτα ἡμᾶς διελθεῖν, ἀπεκδεχομένους τὴν παρουσίαν τῆς λαμπρᾶς καὶ ἐπιφανοῦς ἡμέρας τοῦ μονογενοῦς σου Yἱοῦ, τοῦ Kυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστοῦ, ἐν ᾗ μετὰ δόξης ἐπὶ γῆς ὡς Kριτὴς τῶν ἁπάντων ἐλεύσεται ἑκάστῳ ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀναπεπτωκότες καὶ διοκνοῦντες, ἀλλ᾽ ἐγρηγοροῦντες καὶ διεγηγερμένοι ἐν τῇ ἐργασίᾳ τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ εὑρεθοίημεν…»
.     Ἡ ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτίου κράτησε σχεδὸν μιὰ ὥρα. Ἔπειτα ὁ π. Mελχισεδὲκ ἔβγαλε τὸ ἐπιτραχήλιόν του, τὸ φίλησε, τὸ δίπλωσε καὶ τὸ ἔβαλε στὴ θέσι του ἀνάμεσα στὸ δοκάρι καὶ τὸ νταβάνι, μαζὶ μὲ τὰ βιβλία τῶν προσευχῶν. Ἔπειτα ἄνοιξε ἕνα μεταλλικὸ κουτί, ἕνα παλιὸ κουτὶ τσαγιοῦ, καὶ μοῦ προσέφερε σταφίδες.
.     Φοροῦσε μιὰ πολὺ πλατειὰ μαύρη δερμάτινη ζώνη. Tὰ μάτια του ἔλαμπαν πιὸ πολὺ ἀπ᾽ τὶς ἄλλες φορές. Στὸ φῶς τοῦ κεριοῦ, ποὺ ἔκαιγε στὴ μέση τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ λευκὴ γενειάδα του ἔμοιαζε σὰν ἐπιχρυσωμένη, ὅπως τὸ χιόνι στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, στὶς χιονισμένες κορυφὲς τῶν βουνῶν.

— Δὲν παρακολούθησες ποτὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Mεσονυντικοῦ; ρώτησε, ἐνῶ ἐγὼ ἔτρωγα τὶς σταφίδες.
— Ὄχι, ἀποκρίθηκα. Ὁ πατέρας μου δὲν σηκώνεται ποτὲ τὴ νύκτα γιὰ νὰ διαβάση τὸ μεσονυκτικόν.
— Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει προστάξει νὰ προσευχώμαστε ἑφτὰ φορὲς τὴν ἡμέρα (Ψαλμ. ριη´ 62), μοῦ ἐξήγησε ὁ π. Mελχισεδέκ.

.     Ἡ πρώτη προσευχή, πού καθιερώθηκε ἀπ᾽ τόν ἴδιο τὸν Xριστὸ εἶναι ἡ ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτίου. Διότι Ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «Γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ Kύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται, ὀψὲ ἢ μεσονυκτίου ἢ ἀλεκτοροφωνίας ἢ πρωΐ» (Mάρκ. ιγ´ 35). Tὸ μεσονυκτικὸν εἶναι, στ᾽ ἀλήθεια, μιὰ γενικὴ δοκιμὴ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν καὶ τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Xριστοῦ στὴ γῆ.
.    Ὁ π. Mελχισεδὲκ μοῦ ὑποσχέθηκε νὰ μὲ πάη νὰ παρακολουθήσω μιὰ φορὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτικοῦ σ᾽ ἕνα  ἀπ᾽ τὰ μεγάλα μοναστήρια, ποὺ βρίσκονται στὰ βουνά μας. Mοῦ εἶπε:
.     — Tὰ μεσάνυχτα ἀκρβῶς, ὅλες οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν κι ὅλα τὰ σήμαντρα ἀρχίζουν νὰ ἀντηχοῦν στὸν ἀέρα. Ξαφνικά! Oἱ καμπάνες τοῦ μεσονυκτίου συμβολίζουν τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, ποὺ θ᾽ ἀντηχήσουν τὴν τελευταία μέρα κατὰ τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν. Ἀκούγοντας τὶς σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων, οἱ νεκροὶ θὰ βγοῦν ἀπ᾽ τὶς κοιλιὲς τῶν ζώων. Kι ὅλοι θὰ παρουσιασθοῦν μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Xριστοῦ, ποὺ θὰ καθήση ὡς κριτής. Περιστοιχισμένος ἀπ᾽ τοὺς ἀγγέλους.
.      Tὰ μεσάνυχτα, ἀκούγοντας τὶς καμπάνες καὶ τὰ σήμαντρα, οἱ μοναχοί, ποὺ κοιμοῦνται στὰ κελλιά τους, τὰ σκορπισμένα μέσα στὸ δάσος, γύρω ἀπ᾽ τὴν ἐκκλησία, ξυπνοῦν στὰ νεκροκρέββατά τους. Kι οἱ μοναχοὶ σηκώνονται ἀπ᾽ τὰ κρεββάτια τους καὶ βγαίνουν ἀπ᾽ τὰ κελλιά τους ἀκριβῶς ὅπως θὰ βγοῦν ἀπ᾽ τοὺς τάφους των. Oἱ μοναχοὶ ὅλων τῶν μοναστηριῶν τῆς γῆς σηκώνονται ἀπ᾽ τὰ κρεββάτια τους τὰ μεσάνυχτα. Kαὶ σπεύδουν στὴν ἐκκλησία, ὅπου ὁ ἱερεὺς ντυμένος μὲ τ᾽ ἄμ­φιά του τοὺς περιμένει μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο, ὅ­πως ὁ Xριστὸς θὰ περιμένη στὸν θρόνο του τὴν ἔλευσι τῶν ἀναστημένων ἀνθρώπων. Kατόπιν – ὅταν ὅλοι οἱ μοναχοὶ εἶναι παρόντες– ἀρχίζει ἡ ἀκολουθία τοῦ μεσονυκτίου.

Kάνετε κάθε νύχτα αὐτὴ τὴ γενικὴ δοκιμὴ τῆς ἀναστάσεώς σας;
— Mάλιστα, ἀποκρίθηκε ὁ π. Mελχισεδέκ. Ὑπάρχουν ἀκόμα καὶ πολλοὶ λαϊκοί, ποὺ ξυπνοῦν τὰ μεσάνυχτα καὶ κάνουν τὴν τελετὴ τῆς ἀναστάσεως, ποὺ μεριμένομε μετὰ τὸν θάνατό μας.
.       Διεπίστωσα πὼς γιὰ τὸν π. Mελχισεδὲκ αὐτὴ ἡ ἀκολουθία, ποὺ συμβολίζει τὴν ἀνάστασι καὶ τὴν ἔσχατη κρίσι, ἦταν μιὰ ἀπ᾽ τὶς ἀκολουθίες, ποὺ προτιμοῦσε. Kαὶ δὲν ἔπεσα ἔξω. Διότι ἀμέσως μετὰ προσέθεσε:
.      — Zοῦμε, περιμένοντας τὴν ἀνάστασί μας. Γιατὶ ἡ ἀνάστασις εἶναι ὁ ὑπέρτατος σκοπὸς κάθε ἀνθρώπου. Kαὶ περνοῦμε τὴ ζωή μας, περιμένοντάς την. Ἡ ἀνάστασίς μας θά ᾽ναι ἐκθαμβωτική. Kανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν φαντασθῆ. Ὁ Xριστὸς θὰ ξανάρθη. Ἀνάμεσά μας.
.    — Kαὶ θ᾽ ἀναστηθοῦμε μὲ τὸ σῶμα μας, μὲ τὰ μάτια μας, μὲ τὰ ὀστᾶ μας; Pώτησα. Kαὶ θὰ ζοῦμε αἰώνια;
.      — Ἡ σάρκα καὶ τὰ ὀστᾶ μας κι αὐτὰ θ᾽ ἀναστηθοῦν. Διότι τὸ σῶμα μας εἶναι ὁ ναὸς τοῦ πνεύματός μας. Kαὶ τὸ σῶμα πέρασε στὴ γῆ ὅλες τὶς δοκιμασίες μὲ τὴν ψυχή. Θ᾽ ἀναστηθῆ λοιπόν. Kαὶ θά ζήση καὶ αὐτὸ αἰώνια. Ἀλλὰ θὰ μεταμορφωθῆ… Ξέρεις τὶ θὰ πῆ «θὰ μεταμορφωθῆ»;
.     — Ὄχι.
.     — Aὐτὸ σημαίνει, πὼς θά ᾽μαστε οἱ ἴδιοι, ὅπως τώρα μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἀλλὰ τὸ σῶμα μας θά ᾽ναι φωτεινό, ἀπογυμνωμένο ἀπὸ κάθε ρυπαρότητα. Ὅπως ἦταν τὸ σῶμα τοῦ Xριστοῦ στὸ ὄρος Θαβώρ…
.      Bλέποντας πὼς τοῦ ἦταν δύσκολο νὰ μοῦ ἐξηγήση αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ὁ π. Mελχισεδὲκ πῆρε τὸ βιβλίο τῶν Πατέρων, ποὺ βρισκόταν ἀνάμεσα στὸ νταβάνι καὶ τὰ δοκάρια, πλάϊ στὸ ἐπιτραχήλι καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὸ ἀνοίξω στὴ σελίδα, ὅπου βρισκόταν ἕνα ξηρὸ λουλούδι παπαρούνας καὶ νὰ διαβάσω φωναχτά. Ἔκανα ὅπως μὲ πρόσταξε. Kαὶ διάβασα:
.     «…Ἐξαιρέτως δὲ τοῦτο ἐπισημήνασθε, ὅτι μονονουχὶ δακτυλοδεικτῶν ὁ Παῦλος λέγει· δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. Tὸ γὰρ σῶμα τοῦτο ἐγείρεται, οὐ τοιοῦτον μένον ἀσθενές, ἀλλ᾽ αὐτὸ τοῦτο ἐγείρεται· ἐνδυσάμενον δὲ τὴν ἀφθαρσίαν μεταποιεῖται, ὥσπερ σίδηρος πυρὶ προσομιλήσας γίνεται πῦρ, μᾶλλον δὲ ὡς οἶδεν ὁ ἀνιστῶν Kύριος. Ἐγείρεται μὲν οὖν τοῦτο τὸ σῶμα· ἀλλ᾽ οὐ μένει τοιοῦτον, ἀλλὰ μένει αἰώνιον. Oὐκέτι τροφῶν τοιούτων χρείαν ἔχει πρὸς ζωήν, οὐδὲ κλιμάκων πρὸς ἀνάβασιν· γίνεται γὰρ πνευματικόν, θαυμάσιόν τι, καὶ οἷον εἰπεῖν κατ᾽ ἀξίαν οὐκ ἔχομεν. Tότε οἱ δίκαιοι, φησί, λάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη, καὶ ὡς ἡ λαμπρότης τοῦ στερεώματος. Kαὶ προειδὼς τὴν τῶν ἀνθρώπων ἀπιστίαν ὁ Θεός, σκώληξι μικροτάτοις ἐν τῷ θέρει φωτοειδῶς δέδωκεν αὐγὰς λάμπειν ἐκ τοῦ σώματος, ἵν᾽ ἐκ τῶν φαινομένων πιστευθῇ τὸ προσδοκώμενον. Ὁ γὰρ τὸ μέρος παρασχών, δύναται καὶ τὸ ὅλον παρασχεῖν· καὶ ὁ σκώληκας φῶς ἐκλάμπειν ποιήσας πολλῷ μᾶλλον φωτοποιήσει δίκαιον ἄνθρωπον».

.       Γέμισαν τὰ μάτια μου δάκρυα, τόσο ἤμουν εὐτυχισμένος διαβάζοντας, πὼς ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι καὶ προπαντὸς ἐμεῖς οἱ φτωχοί Mολδαβοί, ποὺ σ᾽ αὐτὴ τὴν γῆ εἴχαμε ἕνα βασανισμένο σῶμα ἀπ᾽ τὴν ἀσιτία, τὴν κόπωσι, τὴν πελάγρα, αὐτὴ τὴν ἀρρώστια, ποὺ προέρχεται ἀπ᾽ τὸ καλαμπόκι (καὶ ποὺ τὴν ξέρουν ὅλοι ὅσοι τρῶνε καλαμπόκι), ἐμεῖς, ποὺ ἐδῶ κάτω, στὰ μεγάλα ἀνατολικὰ περίχωρα τῆς Eὐρώπης, εἴμαστε οἱ πιὸ ἄθλιοι καὶ οἱ προλετάριοι τῆς γῆς, ποδοπατημένοι ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἐπιδρομεῖς τῆς Ἀνατολῆς, θά ᾽χαμε μιὰ μέρα ἕνα σῶμα, ποὺ θὰ ἔλαμπε ὅπως ἡ σελήνη καὶ ὁ ἥλιος. Διότι τὴ στιγμή, ποὺ ἕνα ἁπλό, ἕνα ἄθλιο, ἕνα μικροσκοπικὸ σκουλήκι, μπορεῖ νὰ λάμπη, σὰν ἄστρο τὴ νύχτα, πολὺ περισσότερο τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ λάμπη, ὅπως ἡ σελήνη καὶ ὁ ἥλιος. Ἡ ἀπόδειξις τῆς λαμπροφόρου ἀναστάσεως τοῦ σώματος, μετὰ τὸ θάνατο καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Xριστοῦ, μᾶς δόθηκε ἀπ᾽ τὸν Θεὸ ἀναμφισβήτητα καὶ μ᾽ ἐντυπωσιακὸ τρόπο στὸ παράδειγμα τῆς πυγολαμπίδος. Aὐτὸ τὸ σκουλήκι, ποὺ τὴν ἡμέρα ἔχει τὸ χρῶμα τοῦ χαλικιοῦ, ἑνός ψυχίου τῆς γῆς καὶ ποὺ τὸ πατάει κανεὶς μὲ τὸ πόδι του, χωρὶς κἂν νὰ δώση προσοχή, ὅπως ἡ ἱστορία πατάει τοὺς Mολδαβούς, τὴν νύχτα λάμπει σὰν ἕνα ἀστέρι…

.      Ἔτσι λοιπὸν θἄμαστε ἐμεῖς οἱ Pουμάνοι, τοὺς ὁποίους ὅλοι ἐδῶ κάτω περιφρονοῦν καὶ ποδοπατοῦν… Θὰ λάμψωμε στὴν Παρουσία, στὴ δεύτερη ἔλευσι καὶ τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν. Tὴν ἀνάστασι αὐτή, ποὺ περιμένομε καὶ τὴν ὁποία ἐπαναλαμβάνομε κάθε μεσάνυχτα, σ᾽ ὅλα τὰ μοναστήρια… Kαὶ τὴν ὁποία παρακολουθοῦσα γιὰ πρώτη φορά. Σπογγίζω τὰ μάτια μου ἀπὸ εὐτυχία. Διότι ἡ μικρή μου σάρκα καὶ τὸ ἀσθενικό καὶ εὔθραυστο σῶμα τῶν ἑπτὰ θά ᾽ναι μιὰ μέρα φωτεινὸ καὶ θὰ ζῆ αἰώνια. Kανένα ὑλιστικὸ λεγόμενο δόγμα δὲν ἔχει ποτὲ διακηρύξει πὼς ἡ ὕλη, αὐτὴ ἀπ᾽ τὴν ὁποία εἶναι καμωμένο τὸ σῶμα μου ὡς ἀνθρώπου, εἶναι αἰώνια… Ὁ ὑλισμός τους εἶναι μιὰ ἀπάτη μπροστὰ στὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, ποὺ ὑπό­σχεται τὴν ἀθανασία στὴν ὕλη τοῦ θεοποιημένου ἀνθρωπίνου σώματος καὶ τοῦ φωτεινοῦ ἀπ᾽ τὴ μετοχή του στὴ θεότητα.
.      — Συνέχισα τὴν ἀνάγνωσι: «Ἐγειρόμεθα τοίνυν, αἰώνια μὲν πάντες ἔχοντες τὰ σώματα, οὐ πάντες δὲ ὅμοια.  Ἀλλ᾽ εἰ μέν τις ἐστι δίκαιος, λαμβάνει σῶμα ἐπουράνιον, ἵνα δύνηται μετὰ ἀγγέλων ἀναστρέφειν ἐπαξίως. Eἰ δέ τις ἁμαρτωλός ἐστι, λαμβάνει σῶμα αἰώνιον, ὑπομονητικὸν τιμωρίας ἁμαρτιῶν, ἵνα ἐν πυρὶ αἰωνίως καιόμενος μηδέποτε ἀναλωθῇ. Kαὶ δικαίως ἀμφοτέροις τοῖς τάγμασιν ὁ Θεὸς παρέχει τοῦτο· οὐδὲν γὰρ ἡμῖν χωρὶς σώματός τι πέπρακται. Bλασφημοῦμεν διὰ στόματος, προσευχόμεθα διὰ στόματος· πορνεύομεν διὰ σώματος, ἁγνεύομεν διὰ σώματος· ἁρπάζομεν διὰ χειρός, ἐλεημοσύνας δίδομεν διὰ χειρός· καὶ τὰ λοιπὰ ὁμοίως. Ἐπειδὴ τοίνυν εἰς πάντα ὑπηρετήσατο τὸ σῶμα, καὶ ἐν τοῖς μέλλουσι συναπολαύοι τῶν γενομένων».
.       Ἀπ᾽ τὴ νύχτα αὐτὴ παρατηροῦσα τὸ ἴδιο μου τὸ σῶμα μὲ ἄλλα μάτια. Tὸν πιστὸ σύντροφο τῆς ψυχῆς μου. Kαὶ περιμένω, σὰν τὸ μεγαλύτερο γεγονός, ποὺ μπορεῖ ποτὲ νὰ συμβῆ, τὴν Παρουσία.
.     Στὶς μέρες μας ὁ κόσμος εἶναι ἔκπληκτος, ἀπ᾽ τὰ θαύματα καὶ τὴν ἐξαιρετικὴ τεχνικὴ τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ποὺ μπορεῖ νὰ μεταμοσχεύση τὴν καρδιά. Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν ἐδῶ κάτω, μπορεῖ νὰ ζῆ μὲ τὴν καρδιὰ ἑνὸς ἄλλου. Mὲ τὸ νεφρὸ ἢ τὸ πόδι ἑνὸς ἄλλου.
.     Ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί, χαιρόμαστε βαθειὰ τὰ τεχνικὰ αὐτὰ θαύματα. Kάθε θεραπεία, κάθε σταμάτημα σωματικοῦ πόνου, μᾶς γεμίζει χαρά. Ἀλλὰ ξέρομε πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ πᾶν. Πὼς ὑπάρχει κάτι ἄλλο. Διότι περιμένομε τὸ τέλος τῶν καιρῶν, τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν, τὴν ἔσχατη κρίσι, τὴν παρουσία καὶ τὴν ἀποκατάστασι, δηλαδὴ τὴν ἀποκατάστασι τῆς δημιουργίας στὴν ἀρχέγονη ἀκεραιότητά της. Eἴμαστε βέβαιοι γιὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Xριστοῦ, γιὰ τὴν ἀνάστασι τῶν νεκρῶν. Mυστήριο ὑπάρχει μόνο στὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ συντελεσθοῦν τὰ πράγματα τῆς ἀποκαταστάσεως. Δὲν τὰ ξέρομε ὅλα. Ἀλλά, σύμφωνα μὲ τὶς ἀποκαλύψεις, ποὺ ἔγιναν σὲ μερικοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἡμέρα ἐκείνη οἱ νεκροὶ θ᾽ ἀνοίξουν τοὺς τάφους των καὶ θὰ βγοῦν ἔξω.

 

 

ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Το "Χριστός ανέστη!" στην αφρικανική Γκάνα



Το παρακάτω βίντεο (από εδώ) προσφέρει τη γεύση της αναστάσιμης χαράς, όπως εκδηλώνεται στους ορθόδοξους αδελφούς μας της Άκκρα, στη Γκάνα.
Έρχεται να συναντήσει ανάλογα βίντεο που φιλοξενούνται στο ιστολόγιό μας, από Λίβανο και Σερβία. Αξίζει να τα απολαύσετε και τα τρία! Μαρτυρούν στη συνείδησή μας ότι η Ορθοδοξία προορίζεται για όλους τους λαούς, για όλους τους ανθρώπους, κι όχι για "κάποιους" λαούς ή για "κάποιους" ανθρώπους... Δόξα τω Θεώ.
Αληθώς ανέστη λοιπόν, Γιαγιά Αφρική! Μακάρι να πολλαπλασιαστεί ο καρπός στον πανάρχαιο αγρό του Κυρίου, που έδωσε χιλιάδες αγίους στους πρώτους βυζαντινούς αιώνες. Και να γίνει και για μας παράδειγμα προς μίμηση.



Γνωρίστε καλύτερα την Αφρικάνικη Ορθοδοξία μέσα από το αφιέρωμά μας Ιερείς της Μαύρης Αφρικής.
Περάστε για "ένα καφεδάκι" κι από το εξαίρετο και αξιέπαινο blog της Ορθόδοξης Ιεραποστολής (που είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία, καρπός αυτοθυσίας & αγάπης, και όχι κάποιο επίσημο "προπαγανδιστικό" όργανο της Εκκλησίας).
Ανάστασιμες φωτο από Γκάνα (Εσπερινός της Αγάπης, Δευτέρα του Πάσχα 2011) εδώ!






http://o-nekros.blogspot.com/2011/05/blog-post_2058.html

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Οι ελιές έβγαλαν και αυτές έναν λυγμό...



Tην ίδια μέρα πού ξεκίνησαν να πάν' οί Μυροφόρες μύρα να ρίξουν στο σώμα του Δάσκαλου, την ίδια μέρα εκεί προς το σπερνό, δυο μαθητές πηγαίνανε στους Έμμαούς, σ' ένα χωριό πιο 'κεϊ από την πόλη την ιερή, τα Ιεροσόλυμα.
Ήταν ή ώρα πού σωπαίνουν οί ελιές,την ώρα πού το σούρουπο τίς αγκαλιάζει, και αυτές κρατώντας την ανάσα τους ακίνητες θεωρούν το θαύμα της νυχτιάς πού φτάνει. Άλαφροπάτητο, γλυκό το δειλινό. Μα τούτοι οί δυο, μολύβι έχουν στην καρδιά, μαχαίρι κοφτερό, πληγή έχει ανοίξει μες στα σπλάχνα τους. Και προχωράν στο δειλινό πού πέφτει αχνό καί τον καημό τους λένε.
Τι θ' άκουσαν κείνο το βράδυ οί ελιές!
Τον τρίτο που 'ρθε στην παρέα τους οϋτε τον πρόσεξαν, θολά τα μάτια άπ' τα δάκρυα τα καυτά.
Καί ξαφνικά:
«Τί είναι αυτό πού κουβεντιάζετε καί γιατί είστε σκυθρωποί;» ρώτησ' αυτός πού στην παρέα αναπάντεχα είχε 'ρθεί.
Παραξενεύτηκαν κι οι δυο μαθητές κι ό ένας με μια κατηγόρια στη φωνή είπε: «Θα 'σαι ό μόνος στην πόλη την ιερή, πού δε θα έμαθες τί έγινε εκεί, τούτες τίς μέρες».
«Τί έγινε εκεί;»
Κι αυτοί απάντησαν καί δίναν εξηγήσεις:
«Να, για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Πού είχε δύναμη άπ' το Θεό παρμένη καί ήταν δυνατός καί σ' έργα καί σε λόγια καί τον έθαύμασ' ό λαός, τον πίστευε καί τον ακολουθούσε. Μα οί άρχοντες καί οί αρχιερείς τον παραδώσανε να δικαστεί. Καί τον καταδικάσανε να σταυρωθεί καί τον σταύρωσαν».

Οί ελιές σα να ζωντάνεψαν, βγάλαν κι αυτές έναν λυγμό. Ίσως δεν ήταν όμως οί ελιές πού βόγγηξαν, μα οί μαθητές.
«Κι εμείς πού ελπίζαμε σ' Αυτόν!». Πιστέψαμε πώς τον Ισραήλ αυτός θα τον λυτρώσει! Σήμερα, ήμερες τρεις πού γίνηκαν αυτά, κι εμείς, σε σύγχιση βρισκόμαστε μεγάλη, γιατί κάτι γυναίκες πήγανε στον τάφο του αξημέρωτα, μα το σώμα του Δάσκαλου δεν ήταν εκεί. Καί στην επιστροφή, μας είπανε πώς ήτανε στο μνήμα ένας "Αγγελος. Καί πώς τους είπε ό άγγελος ότι ό Ναζωραίος ζεί!
Επήγαν τότε μερικοί από τους μαθητές εκεί στο μνήμα. Όλα, τα σάβανα, το περιτύλιγμα της κεφαλής ήταν εκεί, όπως το είχαν οί γυναίκες δει. Μα εκείνος δεν ήτανε εκεί!!!»

Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι. Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.



Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγιον Ὅρος 2005
Ἀνάστασιν Χριστοῦ
Θεασάμενοι
Μηνύματα ἐπί τ ἑορτ τοῦ Πάσχα
Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι


Μ
έσα εἰς τήν Χάριν καί τό Φῶς τῆς πανευφροσύνου ἀναστασίμου περιόδου πού διανύομεν, ἐπικοινωνοῦμεν μέ τούς ἐν Χριστ ἀδελφούς μας, διά νά συγχαρῶμεν καί νά ἀνταλλάξωμεν τόν Ἀναστάσιμον χαιρετισμόν:
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ὁμολογοῦμεν μέ τόν  χαιρετισμόν αὐτόν καί ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι τήν ἰδίαν πίστιν καί ὁμολογίαν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, Μαρτύρων, Ἱεραρχῶν, Ὁμολογητῶν, Ὁσίων, καί πιστῶν Χριστιανῶν ὅλων τῶν αἰώνων.
Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ φιλανθρωπότατος Κύριός μας «παρεδόθη (εἰς θάνατον) διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. δ΄,25).
Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι ὁ μόνος Σωτήρ τῶν ἀνθρώπων, διότι εἶναι ὁ μόνος πού αὐτεξουσίως ἐνίκησε τόν θάνατον καί ἔγινε «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολασ. α΄, 18) καί «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων» (Α΄Κορινθ. ιέ , 20).
Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος ἔρχεται μέ πολλήν εὐσπλαχνίαν καί σήμερον πρός ἡμᾶς διά νά φέρ, μέσα εἰς τήν ἰδικήν μας ἀδυναμίαν, σκότος, λύπην, ἀπελπισίαν, παλαιότητα, ὀλιγοπιστίαν, πτωχείαν, νεκρότητα, φθοράν, ἀσθένειαν καί ἁμαρτωλότητα, τήν ἰδική Του δύναμιν, χάριν, συγχώρησιν, ἀγάπην, φῶς, εἰρήνην, ἀφθαρσίαν, αἰωνιότητα, καινότητα ζωῆς, παράκλησιν, ἁγιασμόν.
Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ἔρχεται πρός ἡμᾶς ὄχι διότι ἐμεῖς τό ἀξίζομεν, ἀλλά διότι Ἐκεῖνος εἶναι φιλάνθρωπος καί ἐλεήμων.
Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ ζωή μας χωρίς τόν Ἀναστάντα Κύριον εἶναι κόλασις καί ὁ κόσμος μας χωρίς τήν παρουσίαν Του ἕνα φρικιαστικόν παράλογον καί ἕνα ἀπέραντον νεκροταφεῖον.
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦ τόν μόνον ἀναμάρτητον...».
Τήν ἁγίαν Του Ἀνάστασιν, δηλαδή τόν Ἀναστάντα Κύριον, ὄντως βλέπομεν καί ζῶμεν κατά τήν φιλάνθρωπον χάριν καί δωρεάν Του, ὁσάκις διά τῆς μετανοίας σταυρώνομαι τόν παλαιόν ἄνθρωπον τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῶν παθῶν.
Τόν Ἀναστάντα Κύριον βλέπομεν καί λαμβάνομεν μέσα εἰς τήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς πρώτης καί ἐνδοξοτέρας μάρτυρος τῆς Ἀναστάσεώς Του, μετά πάντων τῶν Ἁγίων, διότι κατά τήν εὐδοκίαν Του ἐδῶ εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του παραδίδει ὁλόκληρον τόν Ἐαυτόν Του.
Τόν Ἀναστάντα Κύριον βλέπομεν καί ἀναγνωρίζομεν εἰς τήν ζωήν ὅλων τῶν ἀναστημένων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἤδη ἀπό τοῦ παρόντος αἰῶνος ἔγιναν διά τῆς ἀπαθείας καί τῆς ἑνώσεώς των μέ τόν Ἀναστάντα Κύριον υἱοί τῆς Ἀναστάσεως καί τέκνα φωτόμορφα τῆς Ἐκκλησίας.
Τόν Ἀναστάντα Κύριον βλέπομεν καί κοινωνοῦμεν κατά τήν κοινωνίαν τῶν Ἁγίων Του Μυστηρίων καί ἰδίως τοῦ Παναγίου Σώματός καί Αἵματός Του.
Τόν Ἀναστάντα Κύριον βλέπομεν καί οἰκειούμεθα μέ τήν προσευχήν, τήν μελέτην τοῦ λόγου Του, τήν ἄσκησιν, τήν ἀγάπην, τήν ταπείνωσιν καί μέ τήν τήρησιν τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν.
Τόν Ἀναστάντα Κύριον βλέπομεν καί ἐνθρονίζομεν εἰς τήν καρδίαν μας μέ τήν νοεράν καί ἀδιάλειπτον καρδιακήν ἐπίκλησιν τοῦ Παναγίου καί Προσκυνητοῦ Ὀνόματός Του΄ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».
«Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν, ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλ τ κόσμ..».
«Λοιπόν ἀδελφοί χαίρετε» (Β΄Κορ. ιγ΄,11).
«Χαίρετε ἐν Κυρί πάντοτε΄ πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» (Φιλιππ.δ΄4).
Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστος Ἀνέστη - ὁ ἄνθρωπος ἀνέστη!
Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ἅγιον Πάσχα 1979



Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι».
Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα Ἔκδοση της Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 
Ἔτος 2005
σελίδες 17 - 19


Διαβάστε περισσότερα πατῶντας στο  Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι


________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα
 
 
 
apo anavaseis

Γιατί ο Χριστός ενώ είπε "Μή μου άπτου" στην Μαρία την Μαγδαληνή, επέτρεψε στον Θωμά την ψηλάφισή Του; Και γιατί παραγγέλνει συνάντηση στην Γαλλιλαία;


Σχετικά με την φράση του "Μη μου άπτου", υπάρχουν διάφορες ερμηνείες. Μια από αυτές, λέει ότι ο Χριστός την εμποδίζει να Τον αγγίξει, επειδή καταλαβαίνει ότι η Μαρία η Μαγδαληνή, νομίζει πως μετά την ανάστασή Του θα είναι όπως πρώτα με τους μαθητές του. (και ότι θα συνέχιζε να μένει μαζί τους, ξανά, σωματικώς). Όμως ο Χριστός θέλει με αυτό να της στρέψει την προσοχή, ότι αυτό πλέον αλλάζει. Δεν θα είναι μαζί τους ως φθαρτός άνθρωπος, αλλά αντί γι' Αυτόν, θα είναι πλέον μαζί τους βοηθός το Άγιο Πνεύμα. Κι εκείνος θα επιβλέπει το Χριστιανικό έργο ως άφθαρτος άνθρωπος από τον ουρανό. Γι' αυτό αναφέρει ότι θα ανεβεί προς τον Πατέρα Του. Για να μην της αφήσει ψευδαισθήσεις ότι όλα θα είναι, όπως πρώτα. 

Τα δύο τώρα γεγονότα, (της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής και του Αποστόλου Θωμά), μεταξύ τους δεν πρέπει να συγχέονται, γιατί στον κάθε ένα από τους δυο, ο Χριστός,  τους έδωσε εκείνο που μπορούσαν να καταλάβουν, να νοιώσουν την συγκεκριμένη στιγμή. Τους εξισορόπησε δηλαδή τις ανάγκες τους. (ας σκεφτούμε μόνο το γεγονός ότι η Μαρία η Μαγδαληνή αρχικά, Tον Πέρασε ...για τον κηπουρό, ενώ αμέσως μετά δεν απίστησε διόλου. Ο δε Απόστολος απίστησε. Έτσι την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή, ήθελε να την ανυψώσει στον ουρανό, τον δε Απόστολο Θωμά να τον ανορθώσει από την απιστία στην πίστη - Τρεμπέλας - Υπόμνημα ει το Ιω. Ευαγγέλιον, σελ 698-699)

Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής γράφει για το "μη μου άπτου": οὐκ ἀξία (δηλ η Μαρία) τῆς τούτου κατά πνεῦμα καθέστηκεν ἐπαφῆς, καί ταῦτα τοῖς φαινομένοις αὐτόν ἐπιζητοῦσα· καί σάρκα δι᾿ ἡμᾶς γεγενημένον γινώσκουσα μόνον αὐτόν· ἀλλ᾿ οὐχί πρεπόντως καί Θεόν ἐκ Θεοῦ τοῦ Πατρός γεγεννημένον γινώσκουσα...

Υπάρχει και μια ακόμα λεπτομέρεια. Το Άγιον Πνεύμα μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ενεργούσε στους Μαθητές, όσο μπορούσαν να χωρέσουν, κατά τρεις βαθμούς και καιρούς, ήτοι "αμυδρώς", "εκτυπώτερον" και "τελειότερον"."Αμυδρώς" πριν το πάθος του Χριστού έπειτα ενεργούσε περισσότερο μετά την Ανάσταση, ως "έμπνευσις θειοτέρα". Ο Χριστός, αμέσως μετά την Ανάστασή Του, έδωσε στους Μαθητές το Άγιον Πνεύμα για να τους προετοιμάσει για την μεγάλη λήψη του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Έτσι ο Θωμάς δεν ήταν "έτοιμος" ακόμα για κάτι τέτοιο, κατά την πρώτη εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του. Όμως την εβδομάδα που προηγήθηκε, πριν την ψηλάφιση, ο Θώμάς κατηχήθηκε από τους υπόλοιπους Μαθητές, που "έλαβαν" ήδη πνεύμα και έτσι έτοιμος την επόμενη φορά, αξιώθηκε εκείνης της μεγάλης εμπειρίας.

Σχετικά με την συνάντηση στην Γαλιλαία το σχετικό χωρίο αναφέρει : "μη φοβείσθε· υπάγετε απαγγείλατε τοις αδελφοίς μου ίνα απέλθωσιν εις την Γαλιλαίαν. κακεί με όψονται". (Μτθ. 28,7).

Δύο βασικοί λόγοι υπάρχουν: Ο ένας, ότι, στην Γαλιλαία ζούσαν οι περισσότεροι μαθητές (οι εβδομήκοντα) και ο δεύτερος γιατί εκεί ακόμα δεν υπήρχε ο φόβος των Ιουδαίων.
Ο Ευσέβιος Καισαρείας σημειώνει: "Λαθραίως κρυπταζομένοις εν Ιερουσαλήμ εφάνη. εν γε μην τη Γαλιλαία ουκετ' επικεκρυμένως, ουδέ άπαξ, ουδέ δεύτερον. αλλ' ουδέ εγκεκλεισμένοις (οι Μαθητές) δια τον φόβον των Ιουδαίων, συν πολλή δε τη παρρησία την θεοφάνειαν αυτού και της θεότητος την ένδειξιν εποιείτο..." (PG 22, στ 1004)
 
 
orthodoxes apantiseis

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ῾῏Ω, καλή ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ!’



 πρωτ. π. Γεωργίου Δορμπαράκη
1. Ἡ πρώτη Κυριακή μετά τήν ᾽Ανάσταση τοῦ Κυρίου, ἡ καί ᾽Αντίπασχα ὀνομαζομένη, εἶναι ἀφιερωμένη στόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ, τόν Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος γίνεται πιά τό ῾μέσον᾽ διά τῆς ἀπιστίας του προκειμένου νά καταστεῖ βέβαιο τό γεγονός τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου. ῾᾽Απιστία πίστιν βεβαίαν ἐγέννησε᾽, κατά τόν ὑμνογράφο. Καί τοῦτο γιατί ἡ ἀπιστία αὐτή ῾προκαλεῖ᾽ τόν Κύριον νά τοῦ φανερώσει πιό ἔντονα τά σημάδια τῆς παρουσίας Του καί νά τόν ὁδηγήσει στή σωτήρια ὁμολογία: ῾ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου᾽.
2. Ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ ἔτσι γίνεται καλή ἀπιστία. Ὅσο παράδοξα κι ἄν ἠχεῖ τοῦτο, ἡ πραγματικότητα εἶναι αὐτή: ὑπάρχει καλή, ἀλλά καί κακή ἀπιστία. Καλή ἀπιστία εἶναι αὐτή πού σέ πρώτη φάση ἐγκλωβίζει τόν ἄνθρωπο στήν ἀμφισβήτηση καί τήν ἄρνηση, θέτοντάς του ὡς προτεραιότητα τήν πίστη στή λογική καί τίς αἰσθήσεις. ῾᾽Εάν μή ἴδω, οὐ μή πιστεύσω᾽. Εἶναι ὁ σκεπτικισμός πού συναντᾶμε πολλές φορές μέσα στίς εὐαγγελικές διηγήσεις, σάν τήν περίπτωση γιά παράδειγμα τοῦ Ναθαναήλ, ὅταν καλεῖται νά γνωρίσει τόν Μεσσία ἀπό τόν φίλο του Φίλιππο - ῾ἐκ Ναζαρέτ δύναταί τι ἀγαθόν εἶναι;᾽ - ἤ σάν τήν περίπτωση τοῦ τραγικοῦ πατέρα πού προσφεύγει μέν στόν ᾽Ιησοῦ γιά νά θεραπεύσει τό παιδί του, ἀλλά γεμάτος ἐρωτηματικά καί ἀμφισβήτηση: ῾᾽Αλλ᾽ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν᾽. Κι ὁ Κύριος τήν ἀμφισβήτηση καί τόν σκεπτικισμό αὐτόν δέν τά ἀπορρίπτει. Τά παίρνει ὡς τά πρῶτα ἐναύσματα τῆς πίστεως, πού θά ὁδηγήσουν στή στέρεα καί βεβαία πίστη. Διότι ῾βλέπει᾽ ὅτι ἡ ἀπιστία αὐτή πηγάζει ἀπό μιά καρδιά πού πάσχει καί ἀγωνιᾶ. ῎Ετσι τό γνώρισμα τῆς καλῆς ἀπιστίας φαίνεται νά εἶναι αὐτό: ἡ ὀδυνωμένη καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, πού παλεύει μεταξύ τῆς πίστεως καί τῆς ἀπιστίας. ῾Πιστεύω, Κύριε,᾽ - γιά νά θυμηθοῦμε καί πάλι τό προαναφερθέντα πατέρα - ῾βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ᾽. Θυμᾶται κανείς ἐδῶ καί τό παρόμοιο γεγονός ἀπιστίας, πού πέρασε καί ὁ Γέρων Παΐσιος στά παιδικά του χρόνια, ὅταν ἡ ἀπιστία ἑνός φοιτητῆ κλόνισε τίς μέχρι τότε βεβαιότητές του. Καί μᾶς περιγράφει τήν ὀδύνη τῆς καταστάσεως αὐτῆς: ῾Θόλωσε ὁ πνευματικός μου ὁρίζοντας. Γέμισα ἀπό ἀμφιβολίες. Θλίψη κατέλαβε τήν ψυχή μου᾽. Εἶναι ἡ παρόμοια κατάσταση πού περνάει κάθε ἄνθρωπος, μέχρις ὅτου στερεωθεῖ στήν πίστη του στόν Χριστό, γεγονός πού σημαίνει ὅτι ἡ φάση αὐτή τῆς ἀπιστίας δέν θεωρεῖται ὡς κάτι ἀρνητικό καί παράδοξο, ἀλλά φυσιολογικό σκαλοπάτι στήν πορεία τῆς πνευματικῆς ὡριμάνσεως τοῦ ἀνθρώπου.
3. Πότε ἡ ἀπιστία θεωρεῖται κακή; Ὅταν δέν θεωρεῖται καρπός ἐσωτερικῆς πάλης, ἀλλά ἀφορμή γιά νά ὁριστικοποιηθεῖ ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Χριστό, κάτι πού προφανῶς ἔχει ἤδη ἀποφασιστεῖ ἀπό αὐτόν. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀποφασίσει νά δουλεύει στά πάθη του, ὅταν ἡ προτεραιότητά του εἶναι ἡ ἐμπαθής προσκόλλησή του στόν κόσμο τοῦτο, εἴτε ὡς φιληδονία εἴτε ὡς φιλοδοξία καί φιλαργυρία, ὅταν μέ ἄλλα λόγια τήν πρώτη θέση τήν καταλαμβάνει ὁ ἑαυτός του, τότε τήν ἀπιστία τήν χρησιμοποιεῖ ὡς ἀφορμή γιά νά δικαιώσει τίς ἐπιλογές του. Στήν περίπτωση αὐτή δέν βοηθεῖται ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ κατά τρόπο θετικό, ἤ μᾶλλον βοηθεῖται, ἀλλά μέ τρόπο πού παραπέμπει στό ῾φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος᾽. Ἡ περίπτωση τοῦ προδότη μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ ᾽Ιούδα, πού καί αὐτός πέρασε ἀπό τό καμίνι τῆς ἀπιστίας, εἶναι, νομίζουμε, ἐν προκειμένῳ ἐνδεικτική.
4. Ποιό φαίνεται νά εἶναι τό ἀποφασιστικό σημεῖο τοῦ περάσματος ἀπό τήν ἀπιστία στήν πίστη; Ἡ ὕπαρξη ἑνός ἔστω ἐλάχιστου ποσοστοῦ ταπείνωσης, δηλ. ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ ἀπόλυτου τῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν κάνει νά ἐμπιστευτεῖ τήν κοινή ἐμπειρία τῶν ἄλλων καί πού τόν ὁδηγεῖ στήν ᾽Εκκλησία. Ὁ Θωμᾶς κατορθώνει νά ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπό τήν ἀπιστία του, μόλις ἀποφασίζει νά βγεῖ ἀπό τό ῾καβούκι᾽ του. Ἡ ταπείνωση πού ἐπιδεικνύει, ὡς στροφή πρός τούς ἄλλους καί ὄχι τόν ἑαυτό του, εἶναι τό ρίσκο πού ἀναλαμβάνει γιά νά μπεῖ στό χῶρο τῆς ἔκπληξης: τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ὁ Κύριος βλέπουμε ἐκεῖ τοῦ φανερώνεται: στή σύναξη τῶν μαθητῶν, στήν ᾽Εκκλησία, καί ὄχι στό θολό σύννεφο τῶν λογισμῶν τῆς μοναξιᾶς του. Καί τόν καλεῖ μ᾽ ἕναν ἀπόλυτα προσωπικό τρόπο, πού διαλύει τίς ἀμφιβολίες του: ῾φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός᾽. Ἡ συγκλονιστική αὐτή ἐμπειρία τοῦ Θωμᾶ τόν ὁδηγεῖ πιά στή φυσιολογική στάση τῶν πιστῶν μαθητῶν: στήν προσκύνηση τοῦ Χριστοῦ καί στήν ὁμολογία τῆς πίστεως: ῾ ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου᾽.
5. ῎Ετσι ἡ πίστη στήν ᾽Ανάσταση τοῦ Κυρίου διαπιστώνεται ὅτι εἶναι γεγονός βιούμενο στήν ᾽Εκκλησία καί μόνον ἐκεῖ. Μόνον ὁ ἐν τῇ ᾽Εκκλησίᾳ ζῶν καί μάλιστα αὐτός πού ἀγωνίζεται νά βαδίζει τήν ὁδό τοῦ Κυρίου, δηλ. νά τηρεῖ τίς ἅγιες ἐντολές Του, μπορεῖ καί νά βλέπει καί νά νιώθει τήν ἀναστημένη παρουσία ᾽Εκείνου. ῾Ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας. Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες᾽. Πέραν τοῦ γεγονότος μέ τόν Θωμᾶ, ὁ Κύριος τό εἶχε προείπει στούς μαθητές Του, στήν ἐκτεταμένη διδασκαλία Του στά πλαίσια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου: μετά τή Σταυρική Του θυσία θά εἶναι ὁρατός καί θά Τόν αἰσθάνεται μόνον ὁ μαθητής Του. Στήν ἔνσταση τοῦ ᾽Ιούδα, ὄχι τοῦ ᾽Ισκαριώτη, ῾Κύριε, καί τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν Σεαυτόν καί οὐχί τῷ κόσμῳ;᾽, στήν ἔνσταση δηλ. τῆς κοσμικῆς λογικῆς πού ἀπαιτεῖ μιάν ἐξωτερική ἐπιβολή καί νίκη κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως, ὁ Κύριος εἶναι ἀπόλυτος καί σαφής: Μόνον ὅποιος τηρεῖ τίς ἐντολές Του, δηλ. οἱ πιστοί μαθητές Του, θά Τόν ζοῦν καί θά Τόν βλέπουν. ῾᾽Εάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾽ αὐτῷ ποιήσομεν᾽. Κι εἶναι τοῦτο καί ἡ μόνιμη ἀπάντηση, πέραν τῶν ὅσων εἴπαμε, γιά τό πῶς βεβαιώνεται κανείς στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ: μόνον διά τῆς ἀγάπης στόν συνάνθρωπο. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽, πού σημειώνει ὁ ἀπ. Παῦλος. Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ἡ ἀμφιβολία καί ἡ ἀπιστία ἀρχίζουν νά μέ ταλαιπωροῦν, ἡ ἀπάντηση εἶναι νά θερμαίνω τήν καρδιά μου ἐντονότερα γιά τόν κάθε πλησίον μου, καί μάλιστα τόν θεωρούμενο ἐχθρό μου. Τήν ὥρα πού θά παλεύω ν᾽ ἀγαπῶ ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖο φαίνεται νά ἔχω πρόβλημα, τήν ὥρα ἀκριβῶς αὐτή θά νιώθω καί τή χάρη τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ νά εἰσρέει στήν καρδιά μου. Εἶναι μιά ἐμπειρία τῆς ᾽Αναστάσεως πού βεβαίως, εἶναι αὐτονόητο, πρέπει κανείς νά πειραματιστεῖ στόν ἴδιο του τόν ἑαυτό γιά νά τή νιώσει.


Κυριακή του Πάσχα



Ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν ἄλλη ἀπό μόνος του βρίσκεται σέ κατάσταση σκότους, λόγω τῆς ἁμαρτίας πού εἶναι σκότος. Φῶς λαμβάνει ἀπό τή σχέση του μέ τόν Χριστό. Κι ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κάποιο φῶς Χριστοῦ ὡς δημιουργήματά Του - ὁ Χριστός εἶναι ῾τό φῶς τό ἀληθινόν ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον᾽ (᾽Ιωάν. 1,9) – πολλῷ μᾶλλον τό φῶς αὐτό τό ἀποκτοῦν καί τό ἔχουν οἱ βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι προσλήφθηκαν ἀπό ᾽Εκεῖνον καί ἔγιναν μέλη Του, ναοί τοῦ ῾Αγίου Του Πνεύματος. Κατεξοχήν λοιπόν οἱ Χριστιανοί γίνονται φῶς. ῎Οχι ἐξαιτίας μιᾶς δικῆς τους δύναμης, ἀλλά δυνάμει τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Οἱ Χριστιανοί κατανοοῦν πολύ καλά ὅτι εἶναι ἑτερόφωτοι: φωτίζονται ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ.
῎Ετσι διαφοροποιοῦνται ἀπό τόν ἐκκοσμικευμένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος πιστεύει πώς ὅ,τι ἔχει εἶναι δικό του καί καυχᾶται γι᾽ αὐτό. Γιά τόν Χριστιανό ἰσχύει πάντοτε ὁ λόγος τοῦ ἀπ. Παύλου: ῾Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;᾽(Α´Κορ. 4, 7). ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ὁ Χριστιανός εἶναι φωτισμένος στό βαθμό πού εἶναι ταπεινός. Ἡ συναίσθηση ὅτι τά πάντα σ᾽ αὐτόν ἀποτελοῦν δωρεά τοῦ Χριστοῦ τόν ὁδηγεῖ σέ πλήρη συνειδητοποίηση τῶν κτιστῶν του περιορισμένων ὁρίων. Γνωρίζει ὁ πιστός ὅτι χωρίς τόν Χριστό εἶναι ἕνα τίποτε (Πρβλ. ᾽Ιωάν. 15,5). Σκοτάδι καί πτωχεία. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ μέσα του τό κρατάει μετά φόβου καί τρόμου καί γι᾽ αὐτό ἀγωνίζεται ν᾽ἀποδίδει διαρκῶς αἶνον τῷ Θεῷ. ῾Σοί δόξα πρέπει Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν…᾽ εἶναι ὁ διαρκής λόγος τοῦ ζῶντος μέσα στό φῶς Χριστοῦ Χριστιανοῦ.
Τό φῶς αὐτό τοῦ Χριστοῦ, φῶς αἰώνιας ζωῆς πού καταργεῖ τή φθορά καί τό θάνατο, ἡ χάρη καί ἡ δόξα Του ἀλλιῶς, λάμπει ἰδιαιτέρως στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ῾τόν κρυπτόν τῆς καρδίας ἄνθρωπον᾽, κατά τόν ἀπ. Πέτρο (Α´ Πέτρ. 3,4). Διότι ἐκεῖ βρίσκεται τό κέντρο τῆς ψυχοσωματικῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. ᾽Από ἐκεῖ ὅμως διαβαίνει καί σέ ὅλη τήν ὕπαρξή του, ἀκόμη καί τό σῶμα του. Τά λείψανα τῶν ἁγίων, ἡ εὐωδία καί ἡ μυροβολία τους ἀποτελοῦν τά σημάδια τῆς παρουσίας τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ σέ ὅλον τόν ἄνθρωπο καί ὄχι μεμονωμένα στήν ψυχή του. Ὁ ἀγώνας τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί οἱ σύνοδοι τοῦ 14ου αἰ. ἔχουν ἐπικυρώσει μέ οἰκουμενικό καί ἀναμφισβήτητο τρόπο τήν παραπάνω πραγματικότητα. Σῶμα καί ψυχή εἶναι ῾ἐκτεθειμένα᾽ στίς ἁγιαστικές ἐνέργειες τοῦ φωτός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.
Προϋπόθεση βεβαίως γιά τήν αἴσθηση τοῦ φωτός καί τῆς χάρης αὐτῆς στήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ὁ νόμιμος ἀγώνας γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς του. Τά πάθη καί οἱ κακίες ἀποτελοῦν τά ἀναχώματα γιά τήν ἀποδοχή τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ. Χωρίς ἐξάλειψή τους, πού σημαίνει χωρίς ἀγώνα μετατροπῆς τῶν ψεκτῶν παθῶν σέ ἔνθεα πάθη, δηλ. μετατροπῆς τοῦ ἐγωϊσμοῦ σέ ἀγάπη, εἶναι ἀδύνατο νά δεῖ καί νά γευτεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα του. ῎Αν πιθανόν θελήσει νά μετάσχει τῶν φωτιστικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ χωρίς τήν ἄσκηση τῆς κάθαρσης, τότε θά νιώσει τό Θεό ὡς ῾πῦρ καταναλίσκον᾽, σά φωτιά πού θά τόν κατακάψει. Σάν κόλαση φοβερή καί τρομερή.
Στόν ἀναστάσιμο κανόνα του ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης Δαμασκηνός ἐπισημαίνει τή μυστική αὐτή πραγματικότητα. ῾Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως Χριστόν ἐξαστράπτοντα᾽. Πρέπει νά καθαρίσει κανείς τίς αἰσθήσεις του γιά νά δεῖ τόν Χριστό νά ἐξαστράπτει μέσα στό ἀπρόσιτο φῶς τῆς ἀναστάσεώς Του. Ἡ ᾽Ανάσταση λοιπόν τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀνάσταση καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἔννοια τῆς μετοχῆς αὐτοῦ στό φῶς τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Δέν πρόκειται γιά μιά θέα ἐξωτερική καί ἐπιφανειακή. Μιλᾶμε γιά ἕνωση τοῦ πιστοῦ μέ τόν ἴδιο τόν Θεό του. Γιά πορεία μέσα στήν προοπτική τῆς δημιουργίας του: νά γίνει ῾καθ᾽ ὁμοίωσιν᾽ Χριστοῦ! ῾Ὁ Κύριος δέν μακάρισε ἐκεῖνον πού ξέρει κάτι γιά τόν Θεό - σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης -, ἀλλά αὐτόν πού ἔχει μέσα του τόν Θεό᾽. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ἀνάσταση, ὡς νίκη ἀπέναντι στόν ῾ἔσχατον ἐχθρόν τοῦ ἀνθρώπου, τόν θάνατον᾽ (Α´Κορ. 15, 26), ἑορτάζει ὁ Χριστιανός πού ἀγωνίζεται νά ζεῖ μέ ἀγάπη στή ζωή του. Ὅπου ἀγάπη, ἐκεῖ καί κάθαρση ψυχῆς, ἐκεῖ καί Θεός, ἐκεῖ καί φῶς ἀναστάσεως Χριστοῦ. : ῾᾽Αναστάσεως ἡμέρα…καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα……Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ἀναστάσει καί οὕτω βοήσωμεν: Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν…᾽!

Ευχαριστούμε την σελίδα "Ελληνικά Λειτουργικά Κείμενα" ,  

από την οποία αντλούμε τα υμνογραφικά. Η δουλειά τους είναι σπουδαία και αξίξει θερμά συγχαρητήρια.

Επίσης και όλες τίς άλλες σελίδες και ιστολόγια απ'τις οποίες ερανίζουμε την ποικιλλία των αναστάσιμων θεμάτων και των εικόνων προς δόξαν Αναστάντος Χριστού.

(Εικόνα προμετωπίδας από holytrinitybut.org)

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ' αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ' αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ' αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. ( Αποκ. ΚΑ΄)

Eπίσης γράφω...

  • - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
    Πριν από 1 χρόνια
  • Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΗ'' (1888) - Ἂν ἄλλη τις χρηστὴ γυνὴ εἶδέ ποτε καλὰ νοικοκυριὰ εἰς τὰς ἡμέρας της, ἀναντιρρήτως εἶδε τοιαῦτα καὶ ἡ θεια-Σοφούλα Κωνσταντινιά, σεβασμία οἰκοδέσποινα ἑ...
    Πριν από 2 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ...
    Πριν από 10 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ...
    Πριν από 10 χρόνια

Περνούν και διαβάζουν...