Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον, Ιησούν τόν μόνον αναμάρτητον. Τόν σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν, και τήν αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν· συ γαρ ει Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν, το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν τήν του Χριστού αγίαν ανάστασιν· ιδού γαρ ήλθε διά του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Διά παντός ευλογούντες τόν Κύριον, υμνούμεν τήν ανάστασιν αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι ημάς, θανάτω θάνατον ώλεσεν 

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Η ανάσταση του Κυρίου


Η χαρά είναι ο πόθος και η επιδίωξη κάθε ανθρώπου. Αυτή όμως η χαρά, η ευφροσύνη της ψυχής, είναι αποτέλεσμα και απαύγασμα της Αναστάσεως. Δώρο του αναστημένου Κυρίου. Δεν Τον ακούετε; Μετά την ανάσταση Του, στους πρώτους ανθρώπους που συναντά στο δρόμο, τις μυροφόρες γυναίκες, τη χαρά ως χαιρετισμό, αλλά και ως δώρο προσφέρει.«Χαίρεται» τις λέει (Ματθ. ΚΗ'9). Είναι πρωΐ, νύκτα ακόμα. Και οι μυροφόρες βαδίζουν προς το μνημείο, για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Αγίου Διδασκάλου τους. Αναλογίζονται τα όσα μόλις προ λίγες ώρες, ανόσια και εγκληματικά, έκαναν οι φθονεροί Εβραίοι στον «Χριστόν Κυρίου». Γι αυτό και είναι σκυθρωπές. Τι βλέπουν όμως; Ο βαρύς λίθος που κάλυπτε το μνήμα είναι παραμερισμένος, ο τάφος άδειος και στην είσοδο του μνημείου Άγγελος από τον ουρανό, με πρόσωπο λαμπρό σαν αστραπή και τα ρούχα του λευκά σαν το χιόνι. Έκθαμβες βλέπουν και με έκπληξη διερωτώνται. Αλλά ο αστραπόμορφος άγγελος δεν τις αφήνει για πολύ στην απορία. Μη φοβείσθε, τις λέει. Γνωρίζω, ότι ζητείτε τον Ιησού τον Εσταυρωμένο. Δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε, όπως σας προείπε. Βλέπετε τον τάφο, όπου κειτόταν. Μη χάνετε όμως καιρό. Σπεύσατε και αναγγείλατε στους μαθητές, ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς (Ματθ. ΚΗ' 1-7).
Το απίστευτο, το ανεκλάλητο αυτό γεγονός, γέμισε τη καρδιά τους με νέα αισθήματα. Φόβοι, αγωνίες, προσδοκίες. Και ενώ οι γυναίκες με πτερωτά βήματα σπεύδουν να μεταφέρουν στους μαθητές το μεγάλο γεγονός, εμπρός τους ο αναστημένος Κύριος τις σταματά και τις απευθύνει τον πρώτο αναστάσιμο χαιρετισμό. «Χαίρετε» τις λέει. Αλλά ποιο άλλο μήνυμα, ποιόν άλλο χαιρετισμό είχαν ανάγκη να ακούσουν οι θλιμμένες γυναίκες, παρά λόγο χαράς; Και έρχεται ο λόγος να χύσει βάλσαμο στις ψυχές τους. Η ταραχή, η αγωνία και ο φόβος φεύγουν. Η χαρά πλημμυρίζει την ψυχή τους. Πέφτουν να προσκυνήσουν τα πόδια του αναστημένου Διδασκάλου τους. Και έπειτα σπεύδουν, τρέχουν να φέρουν το μήνυμα της χαράς, να καλέσουν στη χαρά Αποστόλους και Μαθητές. Να πουν σ’ όλους «Χαίρετε», γιατί ο Χριστός Ανέστη!
Η χαρά είναι ο πόθος και η επιδίωξη κάθε ανθρώπου, γράφουμε στην αρχή. Και ότι η χαρά, η πραγματική χαρά, έχει πηγή την Ανάσταση του Κυρίου. Και η χαρά αυτή, που έχει πηγή την Ανάσταση του Κυρίου, γίνεται ευφροσύνη, γίνεται αγαλλίαση, είναι μόνιμη και διαρκής, είναι αναφαίρετη, ισόβια και αιωνία.
Γιατί η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι η επισφράγιση της σωτηρίας μας. Απέδειξε ότι ο Κύριος Ιησούς, που «δι ημάς τους ανθρώπους και την ημετέραν σωτηρίαν» σαρκώθηκε και σταυρώθηκε, δεν ήταν κοινός άνθρωπος, ο οποίος πέθανε πάνω στο Σταυρό, όπως και οι συσταυρωθέντες ληστές. Εάν ήταν κοινός θνητός, μετά το θάνατο του δεν θα ανασταινόταν. Αλλά εάν δεν ανασταινόταν η θυσία Του για μας θα ήταν χωρίς κανένα καρπό, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. «Ει Χριστός ούκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών, έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών», λέει ο Απ. Παύλος(Α'Κορ. ΙΕ' 17). Τώρα όμως που αναστήθηκε, απέδειξε, ότι ήταν Θεός, απεσταλμένος του ουρανού, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Άρα και η θυσία Του ήταν και θυσία ευάρεστη, ικανή να εξασφαλίσει στο ανθρώπινο γένος τη σωτηρία. Έτσι, ώστε η Ανάσταση να αποτελεί την επισφράγιση της σωτηρίας μας, την αψευδή εγγύηση, ότι είμαστε λυτρωμένοι, την βεβαιότητα, ότι γίναμε πάλι παιδιά του Θεού αγαπημένα, ότι μπορούμε από το Σταυρό του Κυρίου, εάν θέλουμε, να λαμβάνουμε πάντοτε άφεση και συγχώρηση. «Συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε». Αλλά αυτό τι άλλο είναι, παρά πηγή πραγματικής χαράς; Ανέκφραστη χαράς των παιδιών του Θεού πού είναι σωσμένα!
Επιπλέον πηγή χαράς, διότι ο αναστημένος Κύριος κατήργησε και τον θάνατο. Με το θάνατο Του πάτησε, σκύλευσε και κατάργησε το θάνατο. «Θανάτω θάνατον πατήσας», ψάλλουν στα πέρατα της γης, όσοι ελευθερώθηκαν με τον θάνατο του Χριστού. Και το σημειώνει τόσο χαρακτηριστικά ο απ. Παύλος: «Νυνί δε, λέει, Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο»(Α'Κορ. ΙΕ' 20). Όπως δηλαδή ο Χριστός πάτησε το θάνατο και αναστήθηκε πρώτος από τους νεκρούς, έτσι αργότερα με τη δύναμη της Αναστάσεως Του θα αναστηθούν από τον τάφο, σύζυγοι και παιδιά, γονείς και αδελφοί, πιστοί του Χριστού όλοι οι νεκροί. Και θα έλθει πράγματι καιρός, που οι αποθαμένοι θα αναστηθούν από τα μνήματα. Το θνητό και φθαρτό θα ντυθεί αφθαρσία και αθανασία. «Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς εν τω μνήματι». Και θα ακολουθήσουν οι χριστιανοί στον Παράδεισο τον πρώτο Νικητή του θανάτου. Και θα συναντηθούμε εκεί όλοι οι πιστοί, συγγενείς και γνωστοί του Χριστού και ενάρετοι και θα προσφέρουν εκεί αιώνια στον αναστημένο Χριστό τη δόξα και το νίκος. Θα Του προσφέρουμε, αλλά και θα απολαμβάνουμε από τη δόξα Εκείνου.
Σωτηρία και αθανασία! Να τα δώρα της Αναστάσεως του Κυρίου, που είναι συγχρόνως και η πηγή της πραγματικής χαράς κάθε χριστιανού. Της αληθινής χαράς, που δεν αφαιρείται ποτέ. Να γιατί ο χαιρετισμός του Αναστημένου Κυρίου «χαίρεται», προς τις Μυροφόρες και δι αυτών προς όλους τους πιστούς. Έτσι εξηγείται και η χαρά και ευφροσύνη των ημερών αυτών.
Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης, τ. Ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Περί της καύσεως των νεκρών Γέροντας Παϊσιος






Ήρθε εδώ κάποιος, καθηγητής Πανεπιστημίου, και μου λέει ότι σκέφτονται
στα σοβαρά να καίνε τα οστά των νεκρών, γιατί δεν υπάρχει χώρος.


—Βρε, του λέω, τι δεν υπάρχει χώρος; Τόσα ρουμάνια έχει η Θεσσαλονίκη!! Ολόκληρος Χορτιάτης! Γέμισε ένα νεκροταφείο, μετά 3-4 χρόνια, φτιάχνεις άλλο ένα πιο πέρα. Τι γέμισαν τα βουνά παντού με πολυκατοικίες;


—Μου λέει και εξ απόψεως υγιεινής! Τι εξ απόψεως υγιεινής, που έχετε βρωμίσει όλο τον κόσμο, που βρωμίσατε τη θάλασσα στη Θεσσαλονίκη και αλλού, ενώ τα οστά είναι πλυμένα, καθαρισμένα! Λίγο σεβασμό. Αλλά αυτοί πάνε να εξευτελίσουν τον άνθρωπο, να τον κάνουν να μην αξίζει τίποτα. Να τον ξεκόψουν από τη ρίζα του, από τους προγόνους του, από την παράδοσή του, να τον αφήσουν μόνο και έρημο, να καταστρέψουν τη μνήμη του, τη σύνδεσή του με τους προηγούμενους, με τις αξίες και τη ζωή των προγόνων, για να τον κάνουν μετά ό,τι θέλουν με διάφορες θεωρίες να τον τραβάν από δω και από κει. Πάνε να σκορπίσουν την αθεΐα. Πέθανε; πάει χάθηκε ο άνθρωπος!

Να μην μπορεί να πάει στο κοιμητήριο, να φέρει στη μνήμη του το νεκρό, να αποδώσει κάποιο σεβασμό, κάποια τιμή. Να σκεφτεί σοβαρά πάνω στη ζωή, να καταλάβει ότι είμαστε περαστικοί απ’ αυτόν τον κόσμο, ότι έχει αξία η δικαιοσύνη και η τιμημένη ζωή. Αυτοί θέλουν να κρατούν το νου τού ανθρώπου σ’ αυτή τη ζωή συνέχεια, χωμένο μέσα στην ύλη.

Μετά μέσα σ' αυτά τα οστά υπάρχουν και τόσοι Άγιοι, που δεν τους γνωρίζουμε. Όταν είχα πάει ένα ταξίδι στο Σινά, στη Ραϊθώ, πήγα στο νεκροταφείο τού Αγίου Γεωργίου και βρήκα τα οστά ενός μικρού παιδιού που είχαν πολλή χάρη… Ήταν σαν Άγια λείψανα, είχε περάσει η μπουλντόζα και τα είχε ξεθάψει - μάζεψα ό,τι μπόρεσα. Μετά από τόσα χρόνια!!! Τι αισθάνθηκα τότε!!! ενώ αν δεν υπήρχε το κοιμητήριο; Τίποτα, θα ήταν χαμένα.

Παλιά είχαν τόσο σεβασμό στους νεκρούς, αφού δεν έπαιρναν τίποτα από νεκρό. Μια φορά στον πόλεμο, μας είπε ο ταγματάρχης: οποίος έχει παλιά παπούτσια, άμα θέλει μπορεί να πάρει από τους νεκρούς. Κανείς δεν πήρε. Τώρα τους καίνε στη Δύση και θέλουν και εδώ να κάνουν τέτοια.



("Ο Πατήρ Παϊσιος μου είπε" Αθανασίου Ρακοβάλη, Θεσσαλονίκη, Κεντρική Διάθεση: "Ορθόδοξος Κυψέλη")







(Πηγή ηλ. κειμένου: www.oodegr.com)

Ανάσταση σημαίνει νίκη


Χριστός Ανέστη! Ανάσταση σημαίνει νίκη της ζωής επί του θανάτου, της αφθαρσίας επί της φθοράς, της ελπίδας επί της απελπισίας, της Πίστης επί της αμφιβολίας. Ανάσταση του Κυρίου για εμάς τους Ορθοδόξους σημαίνει τη μεγαλύτερη εορτή, σπουδαιότερη και από τα Χριστούγεννα και από κάθε άλλη πανήγυρη. Στη Χριστιανική Δύση τιμούν περισσότερο τα Χριστούγεννα, διότι τους εντυπωσιάζει το θαύμα της ενανθρωπήσεως του Θεού. Στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση η Ανάσταση είναι το μείζον γεγονός. Βεβαίως είναι εξόχως τιμητικό για μας ότι ο Υιός του Θεού γίνεται Άνθρωπος, αλλά είναι ακόμη πιο σπουδαίο ότι παθαίνει, σταυρώνεται, θανατώνεται και ανασταίνεται για να μας σώσει. Η δυτική Χριστιανοσύνη τη Μεγάλη Εβδομάδα στέκεται περισσότερο στα Πάθη, στον πόνο και στο μαρτύριο της ανθρώπινης φύσης του Θεού. Η Ορθόδοξη καθ’ ημάς Ανατολή τονίζει και υμνεί περισσότερο την Ανάσταση. Τη νίκη του Θεού επί της αμαρτίας, τη νίκη του θαύματος επί του στεγνού ορθολογισμού.
Ανάσταση σήμαινε νίκη και για τους υποδούλους Έλληνες επί Τουρκοκρατίας. Όταν ερχόταν το Πάσχα γιόρταζαν διπλά. Τη νίκη του Χριστού και Σωτήρος , αλλά και την Ελευθερία που ποθούσαν και περίμεναν από χρόνο σε χρόνο. Γιόρταζαν την διπλή ελπίδα. Όπως μετά την Σταύρωση του Χριστού ήλθε η θριαμβευτική Ανάσταση, έτσι και μετά την μακροχρόνια Σταύρωση του Γένους ήλπιζαν ότι θα έλθει η Ανάσταση. Και η Ανάσταση ήλθε, διότι προηγήθηκε Αντίσταση. Καμιά νίκη πνευματική, εθνική, προσωπική δεν έρχεται αν δεν προηγηθεί Αντίσταση. Αν παραδοθούμε στην απελπισία, στον ενδοτισμό, στη μοιρολατρεία, τότε ας μην περιμένουμε την Ανάσταση. Ανά-σταση, αντί-σταση βασίζονται ετυμολογικά στην «στάση». Εκφράζουν μία στάση ζωής. Στέκομαι απέναντι στη ζωή, με διάθεση νίκης και όχι υποταγής. Διότι αν δεν πιστέψω εγώ ο ίδιος στην Ανάσταση τότε στερώ από τον εαυτό μου τη μεγάλη ελπίδα. Ο Χριστός θα αναστηθεί, αλλά εγώ θα μείνω κλεισμένος στο καβούκι της απόγνωσης ή της αδιαφορίας μου.
Ανάσταση σημαίνει νίκη για κάθε Ορθόδοξο λαό που ταλαιπωρήθηκε, βασανίσθηκε, καταδιώχθηκε για την Πίστη του. Επί πολλές δεκαετίες στην Ρωσία το άθεο καθεστώς κατεδάφιζε εκκλησίες, δίδασκε υποχρεωτικά τον αθεϊσμό, φυλάκιζε ιερείς, έδιωχνε από τις δουλειές όσους έκαναν τον Σταυρό τους. Κι όμως μετά τα Πάθη ήλθε η Ανάσταση. Τα ιδεολογήματα του ιστορικού υλισμού και της δικτατορίας του προλεταριάτου κατέρρευσαν παταγωδώς και μέσα από την σκόνη των υπογείων του Κρεμλίνου ο ρωσικός Ορθόδοξος λαός ξέθαψε με δέος ένα κιβώτιο με άγια λείψανα. Σεραφείμ Σαρόφσκι έγραφε το χαρτάκι. Ο Άγιος Σεραφείμ της μονής του Σάρωφ έκανε ζωντανή την παρουσία του, ξαναβαπτίζοντας τους Ρώσους στο άγγελμα της Αναστάσεως. ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣΕ ! Χριστός Ανέστη, η Ορθοδοξία Ανέστη!
Ανάσταση σημαίνει νίκη του Ανθρώπου ως ψυχοσωματικής οντότητος απέναντι σε κάθε ιδεολογία που προσπαθεί να τον περιορίσει στα στενά όρια της ύλης ή της ψυχρής λογικής. Αν δεν πιστέψεις στο ανέλπιστο, τίποτε δεν μπορείς να επιτύχεις, έλεγε ο αρχαίος σοφός Ηράκλειτος. Κι όμως στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων διάφορες ιδεολογίες προσπάθησαν να περιορίσουν , να εγκλωβίσουν τον άνθρωπο μέσα σε πολύχρωμα κλουβιά με βαρύγδουπα ονόματα. Νεωτερικότητα, Μετανεωτερικότητα, Σοσιαλισμοί και άλλοι –ισμοί, άφησαν τον άνθρωπο χωρίς πνευματικό περιεχόμενο, χωρίς ελπίδα. Ανάσταση σημαίνει νίκη του Ανθρώπου απέναντι σε όλες αυτές τις ιδεολογίες που τον αποκόπτουν από την παράδοση του παρελθόντος του και από την αισιοδοξία για το μέλλον του. Ανάσταση σημαίνει νοηματοδότηση του Ανθρώπου με την πραγματική έννοια της λέξεως Άνθρωπος: Ο άνω θρώσκων, εκείνος που ατενίζει ψηλά, θέλει να ξεφύγει από τα χοϊκά του όρια. Ανάσταση σημαίνει την ελπίδα εκατομμυρίων Χριστιανών της Ευρώπης ότι αξίζει να αγωνισθούν για αρχές και αξίες δίνοντας διέξοδο στα αδιέξοδα του «επαναστατικού» άθρησκου κράτους, του etat laique.
Ανάσταση σημαίνει ότι μπορούμε να ελπίζουμε, όπως και ο Μακρυγιάννης, στη μαγιά που ανέφερε προσφάτως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας. Όλα τα θεριά προσπαθούν να μας φάνε, δαγκώνουν από δω, δαγκώνουν από κει, αλλά η μαγιά πάντα μένει. Αυτή είναι η ελπίδα του Ελληνισμού ζυμωμένη με την Ορθόδοξη Χριστιανική μας ρίζα. Πάντα η πορεία του Ελληνισμού ήταν Σταυροαναστάσιμη. Σκοντάφτουμε, αλλά ξανασηκωνόμαστε όρθιοι. Και ελπίζουμε. Διότι πιστεύουμε πραγματικά ότι ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Ο θάνατος σαν νίκη


Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό δεν είναι μια αποτυχία που αποκαταστάθηκε κάπως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος ο θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι μια νίκη. Νίκη τίνος πράγματος; Μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρξει: Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη...ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» (Άσμα Ασμ. 8, 6-7). Ο Σταυρός μας δείχνει μιαν αγάπη που είναι δυνατή σαν το θάνατο, μιαν αγάπη ακόμη πιο δυνατή.
Ο άγ. Ιωάννης κάνει την εισαγωγή της διηγήσης του για το Μυστικό Δείπνο και το Πάθος μ' αυτά τα λόγια: «...αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιω. 13,1). Το ελληνικό κείμενο λέει εις τέλος, που σημαίνει «ως το τέλος», «ως το έσχατο σημείο». Κι αυτή η λέξη τέλος επαναλαμβάνεται αργότερα στην τελευταία κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: «Τετέλεσται» (Ιω. 19,30). Αυτό πρέπει να εννοηθεί όχι σαν κραυγή αυτοεγκατάλειψης ή απόγνωσης, αλλά σαν κραυγή νίκης: Τελείωσε, κατορθώθηκε, εκπληρώθηκε!
Τι εκπληρώθηκε; Απαντάμε: Το έργο της οδυνώμενης αγάπης, η νίκη της αγάπης πάνω στο μίσος. Ο Ιησούς, ο Θεός μας, αγάπησε τους δικούς του ως το έσχατο σημείο. Από αγάπη δημιούργησε τον κόσμο, από αγάπη γεννήθηκε σαν άνθρωπος μέσα σ' αυτό τον κόσμο, από αγάπη πήρε πάνω του τη διασπασμένη ανθρώπινη φύση μας και την έκανε δική του. Από αγάπη ταυτίστηκε μ' όλη μας την απελπισία. Από αγάπη πρόσφερε τον εαυτό του θυσία, διαλέγοντας στη Γεθσημανή να πάει εκούσια προς το Πάθος του: «...την μου τίθημι υπέρ των προβάτων... ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού» (Ιω. 10: 15,18). Ήταν θεληματική αγάπη κι όχι καταναγκασμός αυτό που έφερε τον Ιησού στο θάνατό του. Στην αγωνία του μέσα στον κήπο και στη Σταύρωσή του οι σκοτεινές δυνάμεις του επιτίθενται μ' όλη τους την ορμή, αλλά δεν μπορούν ν' αλλάξουν τη συμπόνια του σε μίσος• δεν μπορούν να εμποδίσουν την αγάπη του να συνεχίσει να είναι η ίδια. Η αγάπη του δοκιμάζεται ως το έσχατο σημείο, αλλά δεν καταπνίγεται. «Το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1,5. Στη νίκη του Χριστού πάνω στο Σταυρό θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε τα λόγια που ειπώθηκαν από κάποιο Ρώσο ιερέα, όταν απελευθερώθηκε από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως: «Ο πόνος έχει καταστρέψει τα πάντα. Ένα μόνο πράγμα έχει μείνει σταθερό, η αγάπη».
Ο Σταυρός σαν νίκη μας θέτει το παράδοξο της παντοδυναμίας της αγάπης. Ο Dostoyevsky πλησιάζει την αληθινή έννοια της νίκης του Χριστού με μερικά λόγια, που βάζει στο στόμα του στάρετς Ζωσιμά: Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη. Παντα ν' αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη». Αν αποφασίσεις πάνω σ' αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ' όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή.
Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη• όποτε θυσιάζουμε κάτι ή υποφέρουμε όχι μ' αίσθηση επαναστατικής πίκρας, αλλά με τη θέλησή μας και από αγάπη, αυτό μας κάνει πιο δυνατούς κι όχι πιο αδύνατους. Αυτό σημαίνει προπάντων στην περίπτωση του Ιησού Χριστού. «Η αδυναμία του ήταν από δύναμη», λέει ο άγ. Αυγουστίνος. Η δύναμη του Θεού φαίνεται όχι τόσο πολύ μέσα στη δημιουργία του κόσμου ή μέσα στα θαύματά του, όσο στο γεγονός ότι από αγάπη ο Θεός «εκένωσεν εαυτόν» (Φιλ. 2,7), πρόσφερε τον εαυτό του, με γενναιόδωρη αυτοδιάθεση, με τη δική του ελεύθερη εκλογή συγκατανεύοντας να υποφέρει και να πεθάνει. Κι αυτό το άδειασμα του εαυτού είναι συνάμα μία πλήρωση: η κένωση είναι πλήρωση. Ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός, όσο όταν βρίσκεται στην έσχατη αδυναμία.
Η αγάπη και το μίσος δεν είναι απλώς υποκειμενικά συναισθήματα που επηρεάζουν το εσωτερικό σύμπαν αυτών που τα αισθάνονται, αλλά είναι και αντικειμενικές δυνάμεις που αλλάζουν τον κόσμο έξω από μας. Αγαπώντας ή μισώντας τον άλλο, τον κάνω, ως ένα σημείο, να γίνει αυτό που εγώ βλέπω μέσα του. Όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τις ζωές όλων γύρω μου, η αγάπη μου είναι δημιουργική, έτσι όπως το μίσος μου είναι καταστροφικό. Κι αν αυτό αληθεύει για τη δική μου αγάπη, αληθεύει σε ασύγκριτα μεγαλύτερη έκταση για την αγάπη του Χριστού. Η νίκη της γεμάτης πόνο αγάπης του πάνω στο Σταυρό δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα για μένα που μου δείχνει τι θα μπορούσα να πετύχω εγώ ο ίδιος αν μπορούσα να τον μιμηθώ με τις δικές μου δυνάμεις. Πολύ περισσότερο απ' αυτό, η πονεμένη του αγάπη έχει πάνω μου ένα δημιουργικό αποτέλεσμα, μεταμορφώνοντας την καρδιά μου και τη θέλησή μου, ελευθερώνοντάς με από τα δεσμά, ολοκληρώνοντάς με, κάνοντας δυνατό για μένα ν' αγαπώ μ' ένα τρόπο που θα ήταν τελείως περ' από τις δυνάμεις μου, αν πρώτα δεν ειχ' αγαπηθεί απ' αυτόν. Γιατί μέσα στην αγάπη ταυτίστηκε μαζί μου• και η νίκη του είναι νίκη μου. Κι έτσι ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι πράγματι, όπως τον περιγράφει η Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, ένας «ζωοποιός θάνατος».
Επομένως η οδύνη του Χριστού και ο θάνατος έχουν αντικειμενική αξία• έκανε για μας κάτι που θάμασταν τελείως ανίκανοι να κάνουμε δίχως αυτόν. Ταυτόχρονα δεν θα ‘πρεπε να λέμε ότι ο Χριστός υπέφερε «αντί για μας», αλλ' ότι υπέφερε για χάρη μας. Ο Υιός του Θεού υπέφερε «έως θανάτου», όχι για ν' απαλλαγουμ' εμείς απ' την οδύνη, αλλά για νά ‘ναι η οδύνη μας σαν τη δική του. Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα απ' αυτήν• όχι υποκατάσταση, αλλά λυτρωτική συμπόρευση.
Αυτή είναι η αξία του Σταυρού του Χριστού για μας. Αν τη συνδέσουμε με την Ενσάρκωση και τη Μεταμόρφωση που προηγήθηκε, και με την Ανάσταση που την ακολουθεί -γιατί όλ' αυτά είναι αχώριστα μέρη μιας μοναδικής πράξης ή «δράματος»- η Σταύρωση πρέπει να κατανοηθή σαν ύψιστη και τέλεια νίκη, θυσία και πρότυπο. Και σε κάθε περίπτωση η νίκη, η θυσία και το πρότυπο είναι της αγάπης που πάσχει. Έτσι βλέπουμε το Σταυρό ως:
την τέλεια νίκη της ταπείνωσης που ξέρει ν' αγαπάει πάνω στο μίσος και το φόβο•
την τελεία θυσία ή την εκούσια αυτοπροσφορά της συμπόνιας που ξέρει ν'αγαπάει•
το τέλειο πρότυπο της δημιουργικής δύναμης της αγάπης.
Με τα λόγια της Julian του Norwich: Θάθελες να μάθεις το νόημα του Κυρίου σου πάνω σ' αυτό το πράγμα; Μάθε το καλά: Η αγάπη ήταν το νόημά του. Ποιος στο έδειξε; Η αγάπη. Τι σου έδειξε εκείνος; Αγάπη. Γιατί στο έδειξε; Από αγάπη. Κρατήσου απ' αυτό και θα μάθεις περισσότερα. Αλλά ποτέ δεν θα ξέρεις ούτε θα μάθεις μέσα σ' αυτό τιποτ' άλλο.
Τότε είπε ο καλός μας Κύριος Ιησούς Χριστός: Είσαι ευχαριστημένος που υπέφερα για σένα; Είπα: Ναι, Κύριέ μου, σ' ευχαριστώ• ναι, Κύριέ μου, ας είσαι ευλογημένος. Τότε είπε ο Ιησούς, ο Κύριος: Αν εσύ είσαι ευχαριστημένος, είμαι κι εγώ ευχαριστημένος: είναι μια χαρά, μια ευδαιμονία, μια ατέλειωτη ικανοποίηση για μένα το ότι κάτι υπέφερα για σένα• κι αν μπορούσα να υποφέρω περισσότερο, θα υπέφερα περισσότερο.


Κάλλιστος Γουέαρ, Επίσκοπος Διοκλείας, Ο Ορθόδοξος Δρόμος, κεφάλαιο: Ο ΘΕΟΣ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ευχαριστούμε την σελίδα "Ελληνικά Λειτουργικά Κείμενα" ,  

από την οποία αντλούμε τα υμνογραφικά. Η δουλειά τους είναι σπουδαία και αξίξει θερμά συγχαρητήρια.

Επίσης και όλες τίς άλλες σελίδες και ιστολόγια απ'τις οποίες ερανίζουμε την ποικιλλία των αναστάσιμων θεμάτων και των εικόνων προς δόξαν Αναστάντος Χριστού.

(Εικόνα προμετωπίδας από holytrinitybut.org)

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ' αὐτῶν, καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ' αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ' αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. ( Αποκ. ΚΑ΄)

Eπίσης γράφω...

  • - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
    Πριν από 1 χρόνια
  • Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΑΠΤΙΣΤΙΚΗ'' (1888) - Ἂν ἄλλη τις χρηστὴ γυνὴ εἶδέ ποτε καλὰ νοικοκυριὰ εἰς τὰς ἡμέρας της, ἀναντιρρήτως εἶδε τοιαῦτα καὶ ἡ θεια-Σοφούλα Κωνσταντινιά, σεβασμία οἰκοδέσποινα ἑ...
    Πριν από 2 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ...
    Πριν από 10 χρόνια
  • - Λόγω περιορισμένου χρόνου και αποκλειστικής σχεδόν πλέον ενασχόλησης με το fb, αναστέλλεται η λειτουργία των εξής τριών ιστολογίων: ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ...
    Πριν από 10 χρόνια

Περνούν και διαβάζουν...